Zie je dat, geloof je het?

Zie je dat?
Geloof je het?
Geloof je wat ik zie?
Zie je wat ik geloof?

Het is te zien, te ruiken, te proeven, te horen, te voelen, te ervaren.
In overweldigende mate.
In schoonheid en breekbaarheid.
In luchtigheid en vluchtigheid.
In aanschouwen en aanraken.
In ontroering en overdenking.

Ik heb mijn ogen wijd en ontvankelijk open.
Verwachtingsvol.
Ik drink de beelden op.
Ik kniel om beter te zien, dichtbij in close up, bij de dingen zonder naam.
Ik observeer met mijn hypersensitieve hart.
Ik ervaar het volle leven.
Ik filter het breekbare licht.
Ik adem diep de ijle lucht in.
Ik zie rimpelingen, glinsteringen, spiegelingen en weerkaatsend water.

Ik jaag op het ijle, de lucht en de wolken, ik probeer het licht te traceren, naar de bron te herleiden, ik vlieg over het water naar verre oorden, verdrink virtueel in de diepte van de spiegeling, die altijd weer anders lijkt dan het originele of het hemelse erboven.

Kijk, daar, die druppel op het blad. Het schittert in haar volle, breekbare, transparante glorie. Ik zie het kleine, brosse, flinterdunne blaadje. Hoor het groeien, zie het ademen. Volg de nerven. Haar geur ruik ik diep mijn hersenen binnen.

Kijk, het tere, belijnde blaadje aan de boom, dat eerst een knopje was. Het ademt en wuift, schittert en knettert en fronst en verschrompelt, verkleurt in heftige glorie en laat dan uiteindelijk los in de cyclus van leven, om de sappen te sparen en de boom te laten overleven. Het raakt vertwijfeld en lichtgeraakt de voedingsbodem, nestelt zich, vestigt zich, sterft in het vocht, biedt kansen aan paddenstoelen.

En kijk dan, die paddenstoel, ontwaakt als de zomer sterft in schoonheid, parasiet op de dood in het bos, zonder licht, zonder vrucht, broosheid in breekbaarheid, symmetrie in verlangen, groeizaam zaad van de dood.

Hoor de wind die fluistert door de bomen, die buldert aan het firmament, die onnavolgbaar komt en gaat, verstopt in het jagen en de vormen van de wolken in wisselvalligheid. Kom, sta stil en kijk omhoog, laat je meenemen in de vaart van de loop van eeuwen geschiedenis, de kringloop van leven brengend water. Verlang en identificeer je. Wandel de weg van de wind, fluister mee in het feest van de geest van begrijpen.

Wordt gegrepen door het water, het mysterie van de vloeibare vorm van komen en gaan, het altijd in beweging zijnde, transparant en tegelijk spiegelend van karakter. Het wilde, woeste, zwarte water van de storm op zee, dat zomaar weer kan veranderen in een verstild tafereel van diepzinnigheid en tomeloos verlangen. Het druppelt, het suist, het regent, het ruist, het klotst en botst en stroomt altijd door. Spring er in en laat je meevoeren naar de verten van dichtbij komen. Stap onder de douche van vertedering. Kom tot rust in de zee van bedachtzaamheid. Open je ogen en voel de tranen branden van verdriet over alles wat voorbij ging, zachte, zoete, zoute tranen. Laat je wassen door de dood en sta weer op, verfrist, ontwaakt tot een levende hoop. Wordt gevoed en gekoeld door het levende water, wordt omringd door de dragende kracht, vlei als een schip naar de volgende haven. Wees bewogen door de wind van de toekomst. Laat je gaan. Laat het los. Ga voorbij. Go with the flow ...

Verdiep je in de rijkdom aan variatie en nieuwheid van de planten- en dierenwereld, de uitgebreide mogelijkheden, de soorten en mengvormen, de aanpassingsmogelijkheid aan de natuurlijke omstandigheden. De tederheid en de ruwheid, verenigd in dezelfde diersoort. Ontdek de wereld van de wereld in het grote universum, met alle wetmatigheden en op elkaar ingesteld en afgestemd zijn. Verdwaal in de duisternis van het heelal, laat je meevoeren in de wereld van sterren en planeten. Buig je voor de grootheid. Zing een lied van vreugde in de intense ruimte van het heelal.

Zie je de vogels vliegen, vluchten, genieten, zingen, juichen, zoeken, eten? Vrijheid hebben ze, om ver weg te gaan. Maar ze moeten ook weer landen. Volg ze, jaag ze na, droom ervan. Het leven vliegt voorbij, in ruime mate, maar wel begrensd. Wees je bewust, wees alert, laat je prikkelen. Laat je gaan op de wind van ver weg, naar het land van dichtbij. Leer je basis waarderen als je die van een afstand kunt bekijken. Laat los om te hechten. Ga op reis om thuis te komen.

Wees verbaasd over het wonder van het menselijk leven, de cyclus en de gang van de generaties. Voortplanting, moederzorg, nieuw leven, groei. De genade van de liefde tussen man en vrouw, verbijsterend en teder, allesomvattend en o zo breekbaar. Bewogenheid en eenzaamheid, gerichtheid op de ander, trouw en vasthoudendheid. De oefening in mens-zijn, maar ook de gebrokenheid en de pijn, de kwetsbaarheid en de kostbaarheid

Hoor de echo van het leven.
Wordt ontroerd en geraakt door de potentie van groei.
Het wonder van het gewone.
Het alledaagse van geluk.
De kunst van kwetsbaarheid.
De dorst van zoeken.
Het uitzicht op dieper dan materie.
Verlangen voorbij de horizon.

Het is een onbedwingbare, onnavolgbare, niet te bestrijden, ongelooflijk aanwezige en overheersende dorst. Naar de schoonheid, naar de kern, naar het wezen, naar het doel, naar het credo. Ik neem het allemaal hongerig op, leg het vast, geef de beelden een plekje in mijn geheugen. Het spettert, het sist, het gist en het knettert. Het zoekt zich een weg, het neemt even plaats, het hecht zich, het neemt vorm aan, zoekt contact met gedachten, wil relatie met gevoelens.

Geworteld, geworsteld.
Bevrucht, ontlucht, ontloken, ontwaakt.
Aan het leven geroken.
Van de ziel doordrongen.
Van weten gekwetst.
Door de pijn herboren.

Elk bestaan lijkt altijd zo zonder doel, dan alleen maar zijn.
Zijn.
Maar zijn, dat is het juist.
Alles.
Iedereen.
Overal.

De resonantie van gewild, geweten, ontworpen, gemaakt en in het licht gebracht.
Met het doel om te zoeken naar het gewone dat bijzonder is.
Met de drang om achter de gordijnen te kijken.
Rechtstreeks je een weg te banen naar de bron.
Te kijken in het licht.

Het kan niet en toch doen we het.
Als we het niet verstoppen, verdringen, verdrinken, overschreeuwen.
Het lukt niet want we zijn te klein, te bekrompen, te benepen, te kortzichtig, te tijdelijk, te alleen.

Verblind door het licht.
Aangeraakt door alertheid.
Verdronken in opmerkzaamheid.

Het is een vorm van bewijs dat er meer is dan we zien.
Weet je, ik geloof in een paradox.
De zekerheid dat ik niet zeker meer weet dat wat ik zie ook alles is.
Sterker nog, het geloof dat ik geloof dat er veel meer is dan ik zie.
Er is meer.
Punt.
Meer dan zien.
Voorbij het meten, het weten, het zien en het zijn.

Het is God.
Verborgen.
Niet waarneembaar.
De Oorzaak van alles.
De Iets achter niets.
De Bron van water, licht en lucht, vuur en wolken, leven, waarheid, tijd en ruimte, eeuwigheid.
En dus in alles te ontdekken, te vermoeden, te ontwaren.
Verborgen.
En toch schiep Hij de liefde.
Het was de oorzaak van al het leven.
Sterker nog, Hij is de liefde.
Het is de Bron.
Hij is het Doel.

Hij schiep de tijd.
Hij creëerde materie.
Hij blijft buiten beeld.
Maar niet altijd.

Hij maakte wonderen om te bewonderen.
Hij geeft genade om uit te delen.
Hij schenkt liefde om lief te hebben.
Hij zond zijn Zoon om ons de hand te reiken.
Door zijn dood is nieuw leven mogelijk.
Hij zond zijn Geest om geloof te zaaien.
Wie gelooft heeft eeuwig leven.
Wie gelooft leert verder kijken.
Wie gelooft heeft hoop.
Voor later.
Maar ook voor nu.

Heb het leven lief.
Kijk gerust om je heen.
Onderga en onderken.
Maar laat het los.
Omdat loslaten je open maakt om te ontvangen.
Geef je over.
Geef je gewonnen.

Je kunt het niet vinden.

Het Leven wil jou vinden.
Liefde wil jou liefhebben.
Hoop wil jou verwarmen.
Het Water wil je dorst lessen.
Het Licht wil jou zien.
Wijsheid kent jou, beter dan je jezelf kent.

Zie je dat?
Geloof je het?
Geloof je wat ik zie?
Zie je wat ik geloof?