in het voorbijgaan
van het leven
sta ik even stil
in zwevend water
hef de antenne
van herkenning
luister mijn hart
proef de wind
ontwar
de kluwen wolken
er is meer
tussen hemel
en aarde
veel meer
in het eenzame donker
van verwarrende gedachten
hecht
een verlicht idee
zich vast
in beschouwen
het is groter
dan ik vatten kan
ongrijpbaar
voor verrtrouwen
te glad
en te vluchtig
voor vorm
er is drang
verlangen
jagen naar een droom
die letters zoekt
om te vertalen
zaad voor groei
eten om te leven
er is meer
tussen ons
veel meer
maar
de kloof
is groter
dan de boodschap
dichten kan
niet begrijpen
vaagt de spanning
weg
ik roep
met welgemeende woorden
naar de overkant
van het water
maar wat ik bedoel
ketst terug
in de spiegel
van relatieve waarheid
referentiekader
subjectiviteit
of vluchtig voorbijgaan
in de tijd
begrip
en verstaan
invoelbare herkenning
het is altijd minder
dan gewild
gewenst
bedoeld
benodigd
eenzaam en verdrietig
verdrinken de woorden
blust het idee uit
in de brij
van de veelheid
aan bijgeluiden
die luisteren
en geraakt worden
vertroebelt
de echo
van dichten
is gedoofd
in de nameloze stilte
van onbegrepen zijn
er is geen
meer
van groeien
er is geen
vuur
van vruchtbaar zijn
er is geen
eind
aan oppervlakkigheid
er is geen amen
na leegheid
geen zwijgen
als de dag begint
het leven
lijkt te vaak
in gebrokenheid
langs elkaar heen
wandelen
tot het volgende
sprankje hoop
van communicatie
heel even
de mogelijkheid
van liefde
oppert
Geen opmerkingen:
Een reactie posten