De temperatuur was niet al te hoog. Met de wind in de rug en de zon op je hoofd was het al snel warm, maar als de zon verdween en de wind rechtstreeks vat op je kreeg, was je toch blij dat je een vest aan had. Kortom, een echte, zij het droge, herfstdag.
Wat opviel was dat alles nog zo groen was. Alle kleur was weliswaar verdwenen, bijna geen bloemen meer te zien, maar weinig echte herfstkleuren op het eerste deel van de tocht waargenomen.
Wat ook opvallend was, alle vlinders en libellen waren in geen velden of wegen meer te zien. Geen tere vlinderslagen en geen breekbare libellenvluchten waar te nemen.
Tot die ene daar opeens was, de kleine vuurvlinder. Glinsterend en fluweelzacht in het lage middaglicht, traag genietend van de laatste witte bladeren en het geel van de waarschijnlijk niet veel nectar meer biedende bloemen. Hij hield zich hardnekkig vast aan zijn ingeschapen levensdrang, tegen beter weten in.
En later, in het kleine, Lekkerlandse bos, ook weer de libellen te zien, klein en fragiel, dun en breekbaar, onder dekking van de schaduwrijke bomen, glinsterend in het sprankelende licht, flierefluitend van levenslust, zwermden zij vrolijk om mijn hoofd, soms met drie tegelijk op een rietstengel. Lastig vast te leggen met hun tere vleugels en smalle lichaam, moeilijk scherp te stellen, maar toch makkelijk te benaderen.
Het was stil in het bos. Hier wel veel dorre bladeren op de grond. En hier en daar begonnen de beginnende herfstkleuren inderdaad beslag te leggen op de nog aan de takken vastzittende bladeren.
Natuurlijk ook al de nodige variaties paddenstoelen te zien, laag bij de grond, in de schaduw, verborgen onder bladeren en maar al te vaak platgetrapt door al te voortvarende voorbijgangers. Maar die waren er al veel langer, weken, ja maanden eerder al waar te nemen. Lastig in close up vast te leggen, omdat ze nog wel klein en breekbaar, dun en doorschijnend waren.
Maar goed, hoewel de echte herfst nog moet komen, met storm en regen en vallende bladeren, felle kleuren en kalende bomen, de voorbijgang van de seizoenen was duidelijk waarneembaar, zelfs hier en daar te ruiken. Van lieverlee gaat de kachel aan, trekken wij ons terug in huis, slapen onder een extra deken, comfortabel en huismusserig, maar buiten gaat het gewoon door. De temperatuur daalt, de nachten worden langer, de wolken massaler en de dagen grijzer.
De zomer is voorbij. We worden ouder. De dood nadert op kousenvoeten in de natuur. Het wordt weer tijd om te geloven in plaats van te zien. Ons te bezinnen op het zaad dat waarde heeft en de grond in moet. Vol leven en beloften, maar onzichtbaar en begraven. Het wacht, het wacht, de hele winter lang ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten