soms
als ik
al dwalend
het leven
betreedt
over gebaande paden
dan sta ik
onverwacht
stil
aan de oever
van een te ver
om te reiken
overkant
als de storm
is gaan liggen
en de wind
trage golven
rimpelt
in de tijd
het zonlicht
lijkt
verdwenen
maar wel
spiegelen
een diepblauwe hemel
en beloftevolle wolken
zich in het water
van geloven
zo
onbereikbaar
door de diepte
van het water
van de dood
welt het zicht
met andere ogen
mijn verlangen op
naar de belofte
van een diepe dimensie
verscholen
en toch aanwezig
verborgen
maar ook
zo dichtbij
voor ik mij
weer
langs oevers
laat leiden
koester ik mij
altijd even
aandachtig
aan dit beeld
van de overkant
die zich breed
voor mij uitstrekt
maar ook
verder reikt
dan dat de hemel
zelfs
in dubbel opzicht
waarneembaar is
Geen opmerkingen:
Een reactie posten