het leven
is een kerkpad
van schuilplaatsen
onderweg
regelmatig
ontvlucht ik
de hectiek
laat alles los
en trek mij terug
in de stilte
van de kerker
van mijn ziel
daar
kom ik dan
mezelf
vaak tegen
want
mijn lichaam
is een tempel
waarin
mijn geest
zoekt
en roept
naar de Geest
die ergens
in mij wonen wil
een niet
klein
te krijgen
mysterie
maar
telkens weer
gaat de reis
verder
in de tijd
voorbij
aan nu
in de tabernakel
de kerk
van onderweg
soms kniel ik
langs de weg
bij een kapel
bedeesd
bedachtzaam
ter aarde
neer
of wandel ik
vol verbazing
tussen de open muren
van de kathedraal
van de natuur
soms ga ik
zingend op
naar de tempel
het huis
op de berg
van de Allerhoogste
ook kom ik
samen
in ontmoeting
in de kerk
van alle mensen
van alle dagen
tot
ja tot aan
de dag
dat mijn lichaam
moe
mag rusten
in de schoot
der aarde
het graf
dat wachten kan
tot aan
die hele lichte
nieuwe morgen
een ontmoeting
zonder einde
in een koninkrijk
van altijd prille liefde
van nooit meer
krikkemakkig kerk
maar zien
zonder ophouden
wat eerst
geloven
was
tot dan
ga ik
met heimwee
en verlangen
elke dag
de weg
van licht
verborgen
maar beloofd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten