Utopia.
Atlantis.
Paradiso.
De hemel op aarde.
Het bestaat niet.
Niet meer.
Ver weg.
Onbereikbaar.
Vervlogen.
Of ...?
Wellicht goed verstopt.
Diep verborgen.
Aan het oog onttrokken.
Maar ooit wordt het weer ontdekt.
Hopen we.
Want, we zijn verjaagd.
Vertrokken.
Verdreven.
Dus, het zou nog ergens kunnen, moeten zijn.
Op aarde.
Binnen handbereik.
Stel je voor, dat het gevonden zou worden.
Dat het zou kunnen.
Dat er iemand zou zijn die het zag, vond, ontdekte, en het ook weer kwam vertellen, uitleggen, aanwijzen.
Er zou een mediacircus losbarsten.
Het gesprek van de dag.
Een hype van jewelste.
Er zou een nieuwe kruistocht ontstaan.
Maar, hoe lang zou het blijven, als heel de wereld er zich mee ging bemoeien? Er zelf naar toe zou willen gaan? Hoe lang zou het stand houden?
Volmaaktheid op een plek op aarde.
Paradijselijke toestanden.
Pure natuur.
Vriendelijke dieren.
Volmaakte rust.
Direct contact met God.
Eerlijkheid tegenover elkaar.
Geen geklaag over het weer.
Geen ruzies en misverstanden.
Geen gebaas en geblaat.
Geen stress en werkdruk.
Geen jaloezie.
Geen streberigheid.
Geen toestanden ...
Zouden we het lang volhouden? Op een kluitje, bovenop elkaars lip, bio-vakantie-oord ...?
Ik speculeer niet, ik stel alleen vragen.
Zolang de hemel niet op aarde neer zal dalen, denk ik dat het een utopie blijft, een onhaalbaar idee, een onwerkelijke droom. Wat niet wegneemt dat dromen mooi kunnen zijn en dat we de werkelijkheid hebben gekregen om ons best te doen die utopie in het hier en nu wel na te streven, in alle gebrekkigheid en gebrokenheid. Niet alles is maakbaar, maar veel is wel te beïnvloeden.
Maar soms ....
Soms, dan kom je op een plek, zomaar, onverwacht.
Dan houd je de adem in.
Verwonderd.
Verbaasd.
Beduusd.
Bedremmeld.
Je kijkt je ogen uit.
Je observeert.
Met gespitste oren en een ontvankelijk hart drink je de werkelijkheid op.
Filtert de realiteit in een schone droom.
Geniet.
Ervaart.
Stil, zwijg, observeer.
Leg het vast in je hart.
Beeldt het in in je geest.
Bouw een herinneringsmonument.
Vereeuwig de tijd.
Een oase van schoonheid, midden in de woestijn van het leven.
Een uitbarsting van de natuur, midden in het kale landschap van gecultiveerde beschaving.
Onschuldig eiland van schoonheid en liefde, wonderlijk gedrapeerd in natuurlijke vormen.
Ontroerend tafereel van verbazend tastbare dingen.
Een vleugje paradijs.
Een gestileerde droom.
Een gedicht zonder woorden.
Muziek die verrast door een heilige stilte.
Een kostbare herinnering die wordt geboren waar je bij bent.
Laat ik het concreet maken. Misschien wel 10 jaar geleden was ik met een vriend aan het wandelen in de Belgische Ardennen langs een klein riviertje. Op een gegeven moment hebben we daar een half uur gezeten onder de koelte van het zonovergoten bladerdak, terwijl we zaten op grote keien en het water aan onze voeten stroomde onophoudelijk, zoals het al eeuwen doet. De kleurrijke spiegeling van dat bladerdak in de stromende rivier, kan ik me nu nog levendig voor de geest halen. Ergens moet ik nog echte foto's hebben in mijn nogal forse archief, maar ik heb ze nergens ooit nog gevonden.
Het gaat natuurlijk niet om die foto's, maar om de aanblik, het gevoel, de ervaring van toen.
Een poosje geluk.
Een intense aanraking van heiligheid.
Een overweldigend wonder waar je middenin zit te zitten.
Huiveringwekkende schoonheid.
Wellicht zijn het overdreven gevoelige woorden die ik nu tracht te geven aan wat mijn rationele geest toen heeft waargenomen, maar dat ik het me nu nog herinner is een bewijs voor de intense ervaring van liefde en schoonheid van dat moment.
En gisteren beleefde ik wederom zo'n moment van eeuwigheid. Alleen. Na een fietstocht in een uitgestrekt kaal landschap, even afgestapt voor een wandeltochtje van nog geen half uur, langs de oever van de Nieuwe Merwede, in dichtbegroeid struikgewas, ontrolde zich volokomen onverwacht een uniek minilandschap van geluk.
Het was stil, rustig, gedragen windstilte, gekleurde natuur van uitbundig groen en felle bloemenweelde.
Tussen de bomen viel zomaar ineens een gat te ontwaren.
Een doorkijkje.
Een klein binnenmeertje van rimpelloos water, omzoomd met bomen.
En daar middenin een klein, door zonlicht beschenen eiland, met heldergroen gras en een enkele boom.
Een eenzame boom, als beeld van de potentie van het individu van de mens, in al zijn groeikracht en mogelijkheden. Middenin een omgeving van gemeenschap.
Apart en toch bijeen.
Op de hemel gericht, maar in de grond geworteld.
Dat was al een mooie ervaring, een machtig beeld, een boeiende metafoor. Ik heb dan ook een aantal foto's genomen, maar ben verder gelopen voor een wat beter uitzicht. Dat kwam wel, maar niet meer op die ene eenzame boom, maar op een ultiem landschap uit één stuk, van volkomen rust en stilte.
Nog mooier.
Nog echter.
Nog dromeriger.
Nog tastbaarder.
Nog omvattender.
Nog paradijselijker.
Ik ben op mijn hurken gaan zitten om te kijken, te ervaren, op te drinken. De stilte. De compositie. De beweging van het water door zwemmende vissen, af en toe even opspringend. Het licht, betoverend en weerspiegelend op het intens kalme water. Het door de zon belichte riet op de voorgrond.
Er werd een herinnering geboren.
Er werd een rust gevonden.
Er werd een gebed gezonden.
En ondertussen filmde ik met mijn camera dit moment, dit stilstaand beeld, vastbesloten van mijn mening over het feit dat dit een beeld was, een voorbeeld, een imitatie, een metafoor, een vergelijking van het paradijs.
Het paradijs.
Een feit?
Of een mening?
Een gevoel?
Een idee?
Een al te persoonlijke ervaring?
Een illusie?
Een bespiegeling?
Een fata morgana?
In ieder geval.
Het ging voorbij.
Ik moest verder.
Terug naar huis.
De batterij was leeg van de camera.
De tijd ging door.
Maar de herinnering ligt vast.
In beeld gebracht.
In woorden beschreven.
Vereeuwigd.
Als bewijs van het bestaan van de oase in de woestijn.
Als bewijs dat het paradijs ooit echt bestaan heeft.
Als bewijs dat dromen niet altijd bedrog zijn.
Als bewijs dat verlangen soms zicht kan bieden en beeld kan geven op dat wat niet is vast te leggen.
Als bewijs dat de hemel bestaat.
Als bewijs dat de hemel de aarde soms kan raken.
Als bewijs dat God de aarde ooit maakte.
Als bewijs dat God de mens ooit maakte.
Als bewijs dat de mens voor de aarde gemaakt is, maar ook op de hemel gericht moet zijn.
Als bewijs dat het leven vluchtig is, maar er wel degelijk toe doet.
Als bewijs van dat wat nog moet komen.
Als bewijs van een mooie belofte.
Als belofte voor een mooi bewijs.
Als belofte voor het leven dat nog komen moet.
Als bewijs voor het paradijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten