Voorbij

Je gebruikt de hele dag door woorden, om iets uit te drukken, duidelijk te maken, om te communiceren. De woorden die je ooit geleerd hebt, komen telkens terug en verdwijnen ook weer. In je geheugenarchief.

Maar soms blijft er één hangen. Speelt in je gedachten. Rommelt nog even door. Om en om. Steeds weer terug. Het haakt vast.

Vandaag ging er zo'n woord voorbij. Voorbij.

Het kwam langs. Het passeerde. En toch bleef het hangen, speelde en trok de aandacht. Het woord kwam voorbij, maar ging niet weg. Het nestelde zich in mijn gedachten. Het wortelde zich.

Voorbijganger. Dat is iemand die passeert. Die, vanuit jouw gezichtspunt, langs je heen loopt en weer uit het gezicht verdwijnt. Hij gaat voorbij jou. Het is een passant. Hij is in beweging, terwijl jij een vast punt bezet houdt.

Maar als jij zelf voorbijganger bent, dan ben jij in beweging. Dan passeer jij de dingen en de mensen. Dan loop je ergens aan voorbij.

Er is dus iets dat blijft en iets dat passeert. Er is sprake van beweging. Een vluchtige ontmoeting. Een zien, opmerken, herkennen en weer loslaten, laten gaan, zien verdwijnen. Twee levens die elkaar raken, of misschien net niet raken, heel even in de ogen kijken, en weer afscheid nemen, met of zonder gesproken woorden.

Ontmoeten wordt weer loslaten, laten gaan.

Het gaat dus voorbij.
Het is over.
Geweest.
Geschiedenis.
Verleden tijd.
Alles gaat voorbij.
Eens komt aan alles een eind.
Want alles is tijdelijk.
Kwetsbaar.
En de dood is onherroepelijk.

En toch is er ook een ander voorbij.
Een toekomst-voorbij.
Een nieuw begin.
Een voorbij de horizon 'voorbij'.
Dat roept verlangen op.
Dromen.
Geloven.
Het is een belofte die staat.
Dat er nog meer zal komen.
Iets, dat nu nog verborgen is.
Voorbij ons voorstellingsvermogen.
Voorbij het nu.
Voorbij het tijdelijke en begrensde nu.

Het zaad van nu, wat de stellige indruk geeft dood te gaan, wat in diepe, zwarte aarde begraven wordt, onzichtbaar, zal ooit weer de kop opsteken, groeien, vrucht dragen. Op een nieuwe, lichte morgen.

Voorbij is niet altijd voorbij.

***

Het woord 'voorbij' doet me ook ineens weer terugdenken aan die spreuk die ik deze zomer bij een camping zag staan, op een wandelroute die ik met mijn vrouw liep op de Lemelerberg.

Wandelen is stilstaan bij de dingen, die anders aan je voorbij gaan.

Heel mooi, diepzinnig en dubbelzinnig, deze wonderlijke zin, met een dubbele paradox. Een echt nadenker.