Naakte liefde

Wat is de schok groot, als je de sirenes hoort loeien in de straten rondom, steeds harder, steeds meer, en het blijkt dan om je eigen familie te gaan. Neef Arjan, 16 jaar oud, betrokken bij een ernstig scooterongeluk. Frontaal gebotst. Nog geen week na de bruiloft van zijn zus, liggend op straat, omgeven door hulpverleners.

Wat is de dood akelig dichtbij, op zo'n moment. Gekomen in zo'n fractie van een seconde. Door zo'n cruciale handeling van één van de betrokkenen, of wellicht nalatigheid of onoplettendheid, wie zal het zeggen. Wie wil het nog weten. Wat doet het er toe.

Wat is de stilte oorverdovend, die dan neerdaalt, over het o zo bekende pad, midden in het ineens heel anders uitziende landschap.

Wat wordt er gevochten, gedaan, gezocht, gehandeld in de minuten en uren die volgen na die stilte.

Wat duurt wachten ongelooflijk lang, als je niets doen kunt. Alleen maar hopen en bidden. Hopen en bidden. Hopen. Bidden. Tergend traag verglijdt de tijd. Alles gaat door, iedereen is bezig, maar wachten kent geen geduld, geen behoefte om te doen. Onrust, dat wel, ongedurigheid. Onmacht.

Wat een gedachten komen er zomaar bovendrijven, herinneringen, uitspraken, gebeurtenissen. Mooie, bizarre, ontroerende, moeilijke momenten, alles door elkaar.

Wat is een mensenleven kwetsbaar, breekbaar, fragiel.

Wat is een leven, je eigen vlees en bloed, ineens kostbaar, onmisbaar, anders. Elke ademtocht is een hoopvol teken van leven, maar wat ligt hij stil, roerloos, gelaten. Wat een afstand. Wat een ongelooflijk onoverbrugbare, onmachtige afstand.

Wat ben je verbonden. Wat zit je vast. Wat ben je gehecht.

Wat vallen veel dingen weg. Heel veel onbelangrijke, onnuttige, onzinnige, uitstelbare dingen, zaken, bezigheden. Schijn en zijn splitsen zich uit. Het wezen openbaart zich, de kern van leven, het waarom van het bestaan.

Wat is liefde naakt, op zo'n intens, aangrijpend moment. Zo'n eeuwigheidsmoment. Allesbepalend, alles vervullend. Onomkeerbaar. Onopgeefbaar. Cruciaal. Centraal.

Wat vergeten we dat vaak. Niet te geloven. Wat laten we het vaak ondersneeuwen. Wegmoffelen. Hoe snel, te snel, lopen we er ongemerkt aan voorbij. Verbergen het achter harde muren, zachte kussens, zoete broodjes. Hoe vaak vallen we door de mand met harde woorden of loze praatjes, stoere maskers, of onbedoelde hardheid.

Wat is de liefde naakt, teer, open en bloot en dus ook kwetsbaar. Tegenstrijdig met de dood. Wat is de liefde zwak tegenover dreigende machten. Nietig. Aandoenlijk. Onbeschermd. Lachwekkend zelfs, als je het zo bekijkt.

Maar, toch, desalniettemin, ontegenzeggelijk ook ... wat is liefde mooi, wat een kostbaar geschenk, de cruciale kern van het bestaan op deze wereld voor ons, eigenwijze, egoïstische mensen. Ons houvast.

Wat waren wij zonder de liefde? Wie zouden we zijn? Wat zou alles wegvallen, als we de liefde niet hadden?

Wij houden het vast, krampachtig, geschokt, ontdaan, verdwaasd, ongelukkig, in de war. We bedekken het, begraven het, bouwen er muren om, zingen ervan, zijn verdrietig.

Maar misschien houdt de liefde ons wel vast. Misschien is de liefde wel God.

Misschien ...?!

Met hart en ziel, met huid en haar, met elke vezel van mijn bestaan, met alle kracht, met elke woord, met alle gebrek aan woorden, geloof ik in, hou ik vast aan, richt ik mij op het goddelijke wonder van de goddelijke liefde van de liefdevolle God.

De God van teer en kwetsbaar, de God van overbuigend en koesterend, de God van naakt en liefdevol, de God van erbarmen en ontferming, de God van eeuwen en toekomst en nu en later en overal en altijd weer. De God van altijd kostbaar.

Die God.

Laten we bidden tot Hem, die alles weet en alles overziet. Smeken. Onophoudelijk. Intens. Intiem. Vertrouwen op zijn leiding en zijn liefde. De God die leeft en leven geeft.

Voor Arjan.