Katsjieng ...

En ja, zojuist, aan het einde van de middag van deze zonnige dag, was het zover. Werd deze Weblog voor de 40.000e keer door iemand bezocht. Bewust of onbewust. Bedoeld of zomaar. Herhaald of eenmalig.

Daar zit je dan. Je te verbazen. Beduusd. Bedremmeld.

Hoe is het in de wereld mogelijk, dat wat er iemand zomaar staat te roeptoeteren, achter een beeldschermpje zit in te typen, zomaar elders in dit land, of ver daarbuiten, ook nog eens gelezen wordt?

Hoe heb ik het nou, als typische introvert, zo mijzelf te uiten, in beeld en taal, hier en daar opgeleukt met een stukje muziek? Zomaar ineens begonnen, vorig jaar februari, en daarvoor al die jaren sluimerende lava, wachtend op de dag van ontlading? Gezaaide woorden, wachtend op de bloei van gelezen, aangeraakt, gedronken worden.

Hoe niet-voorstelbaar dat anderen daar naar gaan kijken, herkenning vinden, reageren. Of stil zitten te overdenken.

Hoe typisch dat dit ooit verlegen, onzeker jongetje, altijd afzijdig en op de achtergrond, meestal met zijn neus in boeken, zich na zoveel lange jaren, zo exhibitionistisch uiten kan, woord  voor woord bedachte taal, als gestolde inspiratie in de ether gooit?

En toch. Het gebeurt. Het is gebeurd. Het staat vast. Het is te lezen. Het is gelezen. Heel vaak.

Tjonge, dan ...!

Dat is andere koek dan macht, dan geld, dan ambitie, dan zelfverwerkelijking. Dat is in zekere zin communiceren, al lijkt het dan heel vaak eenzijdig. Stenen in de vijver gooien. Die kringen veroorzaken. Weerkaatsen tegen de oevers. Een echo in de nacht. Een lichtje in het duister. Een wolkje aan de hemel.

Nou moe ....!

Versteld van mezelf. Op het podium. In het openbaar. Publiek. Bekeken.

Kijk mij dan ...?!