Dronken

Nee, ik drink niet. Nooit gedaan. Vies spul, dat bier, die wijn of sterke drank. Ik zal niet zo maar dronken worden, dus. Scheelt hoofdpijn, katers en kotsen, schade of ongeremde uitingen, waar je later spijt zou kunnen hebben. Die je je niet eens meer kunt herinneren.

Dan kun je je in alle nuchterheid wel eens verbazen. Over anderen. Over de enorme hoeveelheden drank die er soms doorgejaagd kunnen worden. Over de jeugd die zich voor de lol van te voren maar even indrinkt, omdat de drank in de uitgaansgelegenheden zo duur is ... Over zwalkende fietsers, of lallende wandelaars. Als ik het al zie, want meestal hou ik me er ver vandaan. Ga naar bed op reguliere tijden. Woon in een redelijk rustig dorp. Voor eigen veiligheid en gemoedsrust.

Dronken, nee, dat zul je mij dus niet zien.

Ja, ik ben degelijk gereformeerd opgevoed. Hervormd gereformeerd. Behoorlijk geremd dus. Afstandelijk. Kat uit de boom kijkend. Secundair reagerend. Wel kritisch, dat dan weer wel. Niet alles voor zoete koek slikken wat je voorgeschoteld krijgt.

En ja, ik heb best over de eigen kerkmuren gekeken, er zijn ook nu nog contacten met mensen uit alle kerken in ons dorp. Ik kom ook in andere kerken, bezoek wel eens een praisedienst of sing-in. Speel zelf gitaar en niet alleen de psalmen ...

Maar juichen en springen, dansen en zwaaien? Nee, dat zul je mij niet snel zien doen. Ik observeer. Neem waar. Pas me gedeeltelijk aan. Zing uit volle borst, met hart en ziel. Luister naar andere kerkelijke taal, naar gewone taal, probeer onbevooroordeeld alles in me op te nemen. Cultuurverschillen en andere tradities, geen probleem.

Maar ook hier, losgaan? Nee, echt niet.

Ik hou van muziek. Van veel soorten muziek. Niet persé klassieke muziek. Eigenlijk helemaal niet van klassieke muziek, een paar goede stukken daargelaten. Vanaf de middelbare school was mijn muzieksmaak best gedurfd. Voor die tijd. In mijn kringen. Werd ook niet altijd gewaardeerd. Niet zozeer de hitlijsten, maar meer de albummuziek, symfonische rock. Genesis, Queen, Supertramp, Pink Floyd, The Eagles, Camel, later U2, Neil Young, Peter Gabriel, Bob Dylan. Etc., etc.

Maar naar een concert gaan? Meedoen in de groep aanbidders? Met zijn allen waven of meelallen? Uit je dak gaan? Nee, dank u, liever niet. Aan mijn lijf geen polonaise. Geen fratsen. Geen gekkigheid.

Ik blijf liever mezelf. Nuchter. Afstandelijk. Objectief. Secundair. Analyserend. Zitten blijven waar je zit. Niet verroeren. Niet ontroeren ...

Maar soms. Toch, af en toe, hier en daar ...

Dan kriebelt er wel eens wat. Dan jeukt het wel eens. Dan verschijnt er een glimlach om mijn mond. Als ik de gedrevenheid zie van mensen, de blijdschap, de vreugde. Als ik mensen op zie gaan in muziek. Als ik ontwaar hoe anderen vol kunnen zijn van aanbidding en ontroering.

Dan wil ik ook wel eens dronken worden. Even. Mezelf laten gaan. De remmen los gooien. Opgaan in emoties in plaats van in gedachten.

Dan wil ik wel eens verdwalen in mijn eigen gedachten, mezelf onderzoeken waarom ik zo geworden ben, zoals ik ben. Dan wil ik wel ontdekken waar ik nou zo bang voor ben. Wat me tegenhoudt. Waar het op vastzit.

Ik wil best eens praten met mijn eigen gedachten, rond de tafel een indringend gesprek voeren, over diepere beweegredenen en verborgen terugtrekkingsbewegingen. Mezelf onder ogen leren zien. In alle naaktheid voor het oog van mijn analyserend vermogen, ontdekken dat er uiteindelijk eigenlijk helemaal niets is waar ik bang voor heb hoeven zijn.

Dan wil ik wel eens zwerven in mijn eigen dromen, ontdekken of ze echt wel allemaal zo analyserend zijn. Misschien word ik wel verrast door mijn eigen gevoelens, diep verborgen voor mezelf. Door angsten voor welke verzonnen gevaren ook. Of juist door diepe verlangens. Naar aanraakbaarheid, naar geborgenheid, naar liefdevolle aandacht, naar hartelijke omhelzing. Naar losgaan in uiterste vreugde en dansen van volkomen euforie.

Ik wil ook best eens een liedje met mezelf zingen, stil beginnen, uiterst teer en ingetogen, vol van liefdevolle woorden, langzaam toe groeien naar een schreeuwende protestsong tegen alle onrechtvaardigheid en gebrokenheid, uiting geven aan botte twijfel en diepe vragen, en dan langzaam weer naar decrescendo zakkende overgave, genadige verwondering en reikhalzend verlangen naar voltooiing, ooit. Ontroerd van mezelf, een offer brengen van weldadigheid en passie, en aan de voeten leggen van de grote Muzikant.

Of misschien juist wel mezelf belerend toespreken, als strenge schoolmeester. Vragen stellen. Waarom ik altijd in de bank blijf zitten, als anderen al lang aan het spelen zijn, buiten op het schoolplein van het leven, of knikkeren om een schamele winst, of tikkertje doen? Waarom ik altijd de kat uit de boom moet kijken? Waarom ik toeschouwer ben en geen deelnemer?

Ik zou wel eens in een bad met emoties willen duiken, ontroeringen willen ontdekken en ondergaan, zwemmen tussen luid gejuich en tranen van geluk Opgaan in de liefde, verzwolgen worden door verwondering, geraakt door aanbidding die van mij uit gaat naar het Voorwerp. Ik zou wel willen bidden in meerdere talen tegelijk, om uit te kunnen drukken wat ik voel of denk te voelen, of misschien verwacht te voelen als ik ooit mezelf zal ontdekken. Echt kennen.

Ik zou luchtkastelen willen fantaseren, waar ik in kan wonen, mezelf verstoppen voor alle anderen en dan kiekeboe spelen. Of vol verven van verlangende kleuren van de regenboog. Vreemde vogels, warme wezens, ware echtheid ontmoeten in dat weidse, dolle dromenland.

Vliegen wil ik, naar de hemel, naar de andere werkelijkheid, achter de schermen kijken. Ongeremd en onbekommerd. Ontdaan van alle waandenkbeelden of vreemde voorstellingen. Echt zoekt echt. Contact zoals contact moet zijn. Zonder remmingen, gordijnen of afscheidingen. Face to face. Van hart tot hart spreken over de dingen die nog moeten komen.

Ja, als dat losgaan is, dronken worden of uit je dak gaan. Als dat zonder kater kan. Als dat zo is. Als ik dat durf. Als.

Ja. Ja, dan wil ik best eens. Eén keer. Even proberen. Proeven. Ruiken. Doen.

Maar ja.

Als ik dat wil. Als ik dat echt wil. Als ik dat ooit zou willen doen. Als dat ooit een keer echt gaat gebeuren. Later.

Dan zit het ook in me. Nu al. In potentie aanwezig. Verborgen en verstopt.

Dat loslaten. Die overgave. Dat laten gaan van alles wat beklemt, belemmert, beperkt, bedrukt.

De tegenhouder en afremmer. Dat ben ik dan wellicht gewoon zelf.
Misschien moet ik dan mezelf eens de deur uitschoppen.
Als ik durf.
Even.

Tja. Soms ben ik best extravert voor een introvert. Gevoelig voor een rationeel. Emotioneel voor een nuchtere Hollander.