ik keek
ik zag
geen licht
de wolken
van verdriet
belemmerden
het zicht
ik zag
een mist
een sluier
van minuscule
tranen
toen
kwam
de zon
het licht
brak door
de nevel
en zie
ik zag
de weerschijn
van de zon
van hoop
weerspiegeld
in de duizenden
herinneringen
aan de zomer
van het leven
teer
en breekbaar
gehecht
aan het web
van onze liefde
ik zag
en trilde
van verstilde
verwondering
proefde
heel even
dwars
door
de dood
iets
van het leven
iets
van omhoog
Geen opmerkingen:
Een reactie posten