Minuscule trippelpootjes,
klein maar fijn,
minirupsje aan de wandel,
op een spannende ontdekkingstocht.
Groen van lijf
en wit van leden,
kopje artistiek oranje,
zwarte oogjes
en een rozerode mond.
Niet bang van ravijnen,
rek en strek,
kijk eens dan,
hoe ver ik kan ...
Jaja, kijk mij dan,
ik ben een levende hangbrug geworden,
... uhm oeps ...
val ik daar zomaar
door de mand
en tevens tussen wal en schip.
En kiekeboe,
daar ben ik weer,
vrolijk klauter ik weer verder,
niet voor één gat te vangen,
nieuwe poging,
nog een keer.
Kijk, nu zie ik daar
een lekker hapje,
wandelend
op nog veel kleinere pootjes
daar moet ik toch even
aan ruiken,
niet dan?
Tja, en net op het moment suprême,
tot het uiterste gerekt,
mijn mondje open,
gaan die pootjes
dan weer lopen
en mijn mogelijke maaltijd
wandelt mij zo uit de bek.
Piep,
zo klein,
maar weg
is weg.
Nou, dan ga ik nu maar
boompje klimmen,
dagelijks portie
ochtendgymnastiek.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten