Een afscheid in pastel

Even moest ik er uit, gisterenmiddag, na de begrafenis van mijn vader.
Na een zeer intensieve week van schrik en emoties, en het regelen van allerlei praktische zaken.
En veel bij elkaar gezeten en mooie herinneringen gedeeld te hebben.

Even luchten, de stilte opzoeken, de natuur in.
Een paar uur fietsen, wandelen, struinen.
Kijken, zoeken, foto's maken.
Op adem komen.
Helemaal alleen in het stervende landschap.
Kaal en leeg, maar nog net niet herfstachtig.
Nog niet aan het verkleuren, zoals 's morgens op de begraafplaats aan de bomen te zien was.

Na een zeer zonnige week vol licht, mist en wolken.
En net vóór een aangekondigde wisseling van het weer, die 's avonds ook inderdaad kwam, met een fikse regenbui.
Even de kans waarnemen.
Veel foto's gemaakt, toch, al voelde het vreemd.

Vandaag al wat gedeeld. Er volgt nog meer. Maar nu een miniserie van het begin van de weersomslag. Eerst had ik het nog niet eens door, dat de zon achter de wolken verdween. Want telkens kwam hij ook weer terug, gleed er nieuw en verhelderend licht over het uitgestrekte polderlandschap. Ik was gefocust op libellen en zilverreigers en een laatste vlinder, die ik nog net te pakken kreeg.

Indirect licht op de laag hangende wolken, die mee kleurden met de tijd en het landschap deden veranderen. De temperatuur die daalde. Het was een afscheid in pastel. Gedekte kleuren. En de maan die de zon af kwam wisselen.

Het was al met al een mooi en passend beeld van een moeilijke dag.