de stilte
gleed
voorbij
en ving
een glimp
van licht
zij zweeg
en keek
en draalde
even
en toen
heel zachtjes
mijmerend
schreef zij
een vederlicht
gedicht
vol harmonie
een lied
van prille
liefde
vol
tederheid
blies zij
de woorden
toen al
snel weer
los en liet
ze vrij
want
liefde
is een fluister
taal die zich
niet vangen
laat of
sturen
zij is
een dorst
een diep
verlangen
dat zich
in stilte
wachtend
wakker
luisteren laat
uit haar denk
beeldig broed
gebied
voor
wie haar
zoekt echt
zoekt met
heel zijn
hart
Geen opmerkingen:
Een reactie posten