Als je fotografeert is de zon altijd een hulpmiddel, waar je rekening mee moet houden. Als er geen zon is moet je bijlichten met kunstlicht, of het weinige licht van maan of sterren proberen te vangen en een lange sluitertijd gebruiken. Als hij er wel is, zet hij alles in de omgeving in het licht. Maar rechtstreeks de zon fotograferen is niet de bedoeling, daar krijg je mislukte foto's van. Scherp, overbelicht. Zelfs bij zonsondergang en zonsopgang moet je oppassen. Je maakt dus in feite meestal gebruik van indirect licht. Afgeleid licht. Niet de bron, maar wat uit de bron komt. Levend licht. Lichtgevende werkelijkheid. Stralen die het onderwerp, het landschap, de lucht of personen beschijnen, zodat alles zichtbaar wordt voor je ogen. En vast te leggen is voor je camera.
Ik moest hier vanmorgen aan denken, toen ik bovenstaande foto maakte. De zon is niet direct te zien, verborgen achter de lage wolken net boven de horizon. Maar je ziet wel de lucht langzaam verkleuren en de schaduwen van de nacht verdrijven. De invloed is waar te nemen, veel verder boven de horizon, het firmament neemt warme kleuren aan. Soms duurt het maar even, enkele minuten, een kwartier. Vaak achterom kijken dus. Bewust zijn van je omgeving.
En dat is allemaal tegelijk weer een metafoor voor het leven.
God is er. Je ziet Hem niet. Maar Zijn invloed, Zijn stralen, Zijn licht zijn wel waar te nemen, te ervaren. Of je het nu gelooft of niet. Of je er nu blind aan voorbij loopt of niet.
Alles wordt in het licht gezet. Indirect licht. Niet na te rekenen of te beredeneren licht. Soms vang je er een glimp van op. Wordt je geraakt door het mysterie, het ongrijpbare. Vaak is het vluchtig, zo weer voorbij.
Je kunt er ook zomaar langslopen, in gedachten, bezig met van alles en nog wat, en het missen ...
En de nacht? Die maakt het verlangen wakker naar het nieuwe morgenlicht. In het donker lijkt het donker allesomvattend, maar nu is niet altijd later ...
En de wolken? Die onttrekken de felheid van de bron aan onze waarneming. En soms vangen ze het licht in alle kleuren van de regenboog. Spiegelen ze de kleurenrijkdom, de variatie in de schepping, beneden op de aarde. Soms moet je even schuilen, beschaamd voor de vertoning van naaktheid in je leven. Of wegkruipen in somberheid om verdriet te ondergaan.
En de regen? Samen met de zon is het de groeibevorderende factor, waardoor zaad kan ontkiemen, tot wasdom komt, vrucht draagt, voedsel biedt. En soms, in donkere tijden, bij de juiste stand van de zon, zie je het licht breken in negen felle kleuren, gevormd tot een halve boog. Teken van hoop. Soms kun je lachen door je tranen heen ...
Wonderlijke resonans van de Bron op onze weg. Zacht, omfloerst, bedekt. Zichzelf verschuilend achter de wonderen van Zijn schepping. Verbazingwekkende boodschappen die Hij zendt om ons te ontroeren. In de natuur, in de mensen om ons heen, in woorden die ons raken, in gebeurtenissen die iets doen met onze kijk op deze wereld.
Indirect licht. Maar wel licht. Afbeelding van Licht. Glans van almacht. Boodschap van de Bron. Spiegel van je ziel.
Observeren om te absorberen. Zien om te doorgronden. Vastleggen om te zoeken. Geloven om te weten. Tegen de stroom in. Ook al is het regelmatig nacht, de morgen komt, het licht ontwaakt ...
Merk op, mijn ziel! Wacht. Verwacht. Hoop. Bid. Open de ogen. In Zijn licht zien wij het licht ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten