Natuurlijke paradox

Vanmiddag zag ik een waterkip zomaar duiken naar de diepte van de sloot waar ik langs liep. En meteen maakten mijn gedachten een sprongetje, want op datzelfde moment vloog een meeuw twee meter boven mijn hoofd. Twee tegengestelde bewegingen lieten mijn gedachten tollen, terwijl de cadans van mijn benen mijn lichaam inspanning deed leveren, zetten zij mijn gedachten in gang.

Een waterkip zwemt, blijft drijven door de opwaartse druk van het water. Als hij dus moet duiken, gaat hij tegen die natuurkracht in. Hij moet daar inspanning voor leveren en vindt zo zijn voedsel.

De meeuw heeft meer te maken met de zwaartekracht. Hij moet juist inspanning verrichten om in de lucht te komen, te vliegen, te zweven.

Twee tegengestelde bewegingen dus. De waterkip overwint het drijfvermogen en duikt naar de diepte, de meeuw overwint de zwaartekracht en vliegt naar de hoogte.

Als wij vanuit ons polderlandje naar andere landen op reis of vakantie gaan, dan worden we altijd aangetrokken door de machtige bergen. Er is dan een natuurlijke neiging om naar de top te klimmen. Of, wellicht, op een makkelijker manier te laten brengen. Om daar boven dan het uitzicht te bewonderen. Het uitzicht op ... de dalen beneden. We maken wat foto's, voor later, en gaan vervolgens weer naar beneden. Want ja, altijd op die top blijven kan niet. Voor even leuk, mooi, maar praktisch is toch anders ...

Ook wij ontvluchten de zwaartekracht, hebben geleerd om te vliegen als vogels, maar zijn ook altijd weer blij als we veilig op de grond zijn teruggekeerd. We hebben leren spartelen in het water toen we jong waren, leerden zwemmen, genieten van het water in het zwembad of aan het strand. Lieten ons als kinderen mee drijven met de golven.

Maar soms, dan is er sprake van optisch bedrog. Als het water dat zachtjes naar beneden stroomt, bergafwaarts de oevers volgt, en de wind de golven juist de andere kant op stuurt.

Je hebt als mens altijd de natuurlijke neiging om mee te gaan met de vaart der volkeren, je mee te laten voeren op de gemakzuchtige weg. Go with the flow. Je mee laten voeren door de wind. Maar als je ergens wilt komen, als je een doel voor ogen hebt, dan kun je niet schuilen voor de wind, wachten tot het stiller wordt. Dan moet je tegen de wind optornen. Tegen de stroom in zwemmen. Bergen beklimmen. De moeilijke weg gaan. Om uit te komen waar je wilt. Bij de bron. Op de top. Op je werk. Of juist thuis.

Soms kom je er achter hoe mooi iets is, als je er vanuit een ander perspectief tegenaan kijkt. Op vakantie is het leuk, mooi, apart, anders, je maakt er foto's van, maar bij thuiskomt waardeer je ook je eigen huis, je bekende omgeving, je eigen spulletjes, je vertrouwde bed weer meer. Je hebt het gemist. Toch. Een beetje.

Soms kom je er achter hoe diep de liefde zit, als je het voorwerp, het onderwerp, het middelpunt van die liefde moet missen. Wij zijn het zo gewend, het is zo gewoon geworden, zo alledaags, zo om ons heen, dat we er langs heen leven. Totdat het weg is. Echt weg. Voorbij. Dan pas dringt het tot ons door. Komt het binnen. Scheurt ons hart. Krimpen we inéén van pijn. Innerlijke pijn.

Verdriet laat zien hoe diep de liefde zit.

Misschien moeten we eens wat vaker onze natuurlijke neigingen onderdrukken. Tegen de stroom in zwemmen, om de bron van het leven op te zoeken. De diepte in duiken, om geestelijk voedsel te zoeken. Boven onze eigen zwaartekracht uitstijgen en ten hemel varen. Achter het gordijn kijken, in de ander wereld. Misschien moeten we eens wat vaker zeggen dat we van elkaar houden. Ons realiseren en uitspreken hoe diep die liefde zit. Vóór het te laat is, vóór het voorbij is.

De stilte zoeken om tot onszelf in te keren. Onze handen vouwen om bij God terug te keren. Te zitten aan Zijn voeten. Te luisteren naar Zijn Geest. Te lezen in Zijn Woord. Het is oud, maar nog zo actueel.

Op adem komen. Stilstaan. Gelouterd worden. Bewust leren zien. Schelpjes zoeken aan het strand. Graven in de diepte. Dromen dat we kunnen vliegen. Zaadjes planten.

Hopen tegen beter weten in. Onder ogen zien wat wacht.

Zo kunnen natuurlijke paradoxen van de dieren om ons heen soms een eye-opener zijn ...