Bouwen aan een monument

Zo in deze dagen tussen overlijden en de begrafenis van een familielid, tussen emoties, regelen, overleggen en noodzakelijk terugkeren naar je werk, komen er allerlei herinneringen boven drijven. Bespreek je met elkaar gebeurtenissen uit het verleden. Ook in de gesprekken met andere familieleden en kennissen worden bepaalde zaken uit het verleden benoemd, hoe de persoon was, dingen die gezegd zijn.

Je kijkt terug met elkaar, het pad af wat je samen gelopen bent, de raakpunten. Bijzondere dingen en gebeurtenissen, maar ook de gewone, dagelijkse gang van zaken. Hoe iemand was en wat hij deed. Zijn karakter en wijze van handelen. Ook met zijn fouten, maar in deze situatie lijkt het wel of die even wegvallen. Of je al tastend en zoekend probeert de kern te vinden. Het wezen. Alle overbodige schillen afpellen.

Je bent met woorden, gedeelde herinneringen en gevoelens aan het bouwen. Het bouwen van een monument. Een gedenkteken. Een markeerpaal. Dit was zijn leven. Het is nu voorbij. Het heeft iets betekend, het heeft ons mede gevormd. We hebben er ook, soms met vallen en opstaan, van geleerd.

Het volk Israël heeft dat meerdere malen gedaan in de omzwervingen voor en door het beloofde land Kanaän, van die gedenkstenen oprichten, letterlijke stenen, met een symbolische betekenis. Herinnering aan een stukje geschiedenis, een belangrijk gebeuren, gedeelde ervaringen, bijzondere uitredding.

Een monument voor het nageslacht. Zodat iedereen die langskomt ineens weer denkt, o ja, hier was toen en toen dat en dat aan de hand. Een overblijfsel. Om niet te vergeten. Om te koesteren.

Als je een kerkhof oploopt zie je daar ook de gedenkstenen staan. Bij elke naam hoort een leven. Een gedeeld leven, deel uitmakend van een groter netwerk. Ter herinnering aan ...

Wonderlijk gebeuren, de aarde opent zich, het lichaam wordt gezaaid, wachtend op een nieuwe morgen, de aarde sluit zich weer. En de geraakten rondom hebben hun eigen gedachten, sluiten iets af, maar bouwen ook iets op. Een monument, in gedachten, in emotie en soms ook op papier. Of zelfs in steen gebeiteld.

De laatste weken ben ik een aantal keren herinnerd aan ons eigen verdriet, het overlijden van ons kind, zes en een halve week oud. Weliswaar lang geleden, 21 jaar al weer, maar verdriet blijft, al slijt de tijd de scherpste randen weg.

Berichten op internet brachten mij weer terug bij toen. Onder andere een gedicht op Onbesproken van Henrico Kisteman. Het zijn van die 'triggers', die je terugbrengen bij je eigen verleden, maar ook bij het verlangen om dat wat je later daarover hebt opgeschreven, ook naar buiten te brengen. Een ander monument bouwen. Maar dat is ook best een beetje eng, naar buiten brengen. Je laat kwetsbaarheid zien. Niet dat ik dat niet zou durven, maar het kan een boemerang effect geven, niet alleen op jezelf, maar ook op anderen in je directe omgeving. Kwetsbaarheid kan dan zomaar weer pijn gaan doen. Maar, dat is inmiddels ook wel duidelijk en mooi om te ervaren, gedeelde en geuite kwetsbaarheid roept ook herkenning op, vooral bij hen die iets soortgelijks hebben meegemaakt, maar daar niet zo woorden aan kunnen geven. En daar doe je het in wezen toch voor, het weten begrepen en aangevoeld te worden. Gedeeld verdriet geeft verlichting.

Vorige week ben ik gaan zoeken. Op mijn computer. Helaas, niet te vinden. Even schrikken, maar ik wist nog dat het ergens op een floppy stond. Maar ja, die computers van tegenwoordig, nergens zit meer een floppy-drive in. Gelukkig had ik boven nog een oude computer staan. Maar wel weer zo modern dat er een USB aansluiting op zit, aan de achterkant ...

Ik denk er inmiddels aan om een aparte blog aan te maken, om daar te bouwen aan ons eigen monument, voor ons eigen kind, Nathaniel. Sterker nog, vanavond is, na intern overleg, de beslissing gevallen.

Even nog wat tijd zoeken ... de woorden zijn er al. Een vorm formeren. Beelden zoeken, woorden gieten. Emotioneel, maar een mooie opdracht voor mezelf. Een doel. Een vooruitzicht.

Bouwen aan een monument ... wordt vervolgd dus.