Een bewogen week

Het was wat stil hier op dit blog, en ook op Twitter, deze week. Met elkaar als familie een bewogen week achter de rug. Overlijden van mijn schoonvader. Voorbereiden met elkaar, hoe je de begrafenis gaat vorm geven. Woorden zoeken. Praktische zaken regelen. De dag van de begrafenis ondergaan. De waarde van familiebanden en onderlinge relaties opnieuw ervaren.

Maar ook, zomaar, niet in een opwelling, maar toch ineens heel snel, tegelijkertijd werken aan een nieuw weblog, een monument oprichten voor onze zoon, Nathaniel, 21 jaar geleden geboren.

Vreemd genoeg bijna niet persoonlijke omstandigheden en gebeurtenissen bloot gegeven op dit blog, geen privé gegevens van vrouw en kinderen naar buiten brengen, maar dan ineens wel zoiets vormgeven. Open, kwetsbaar, eng.

En daar tussendoor, deze week actief deelnemen aan de Week van gebed. Ervaren dat de kerken naar buiten toe een negatief imago hebben gekregen, maar ook iets ervaren van de onderlinge eenheid, het bestaansrecht onder ogen zien, aan den lijve ervaren. God is er en we mogen Hem zoeken, zien, geloven, ervaren.

Midden in het leven, dat gewoon doordraait. Midden in het ervaren en ondergaan van de dood, als die dood een gat geslagen heeft in je familiekring. Het hoort allemaal bij elkaar, maakt deel uit van de gebrokenheid, waarin nog restjes goddelijk vuur smeulen tussen de resten van Zijn aanwezigheid.

Niet zien en toch ervaren, is dat het niet wat ons leven zo spannend maakt? Wat ons doet zoeken, altijd weer, naar zingeving, naar antwoorden op moeilijke vragen?

Ze zijn er misschien niet, nog niet, die antwoorden, maar het feit dat we zoeken is een bewijs dat we onvolledig zijn. Dat we iets missen. Dat we losgeslagen, verdwaalde, dolende mensenkinderen zijn. Met een gat in ons hart. Met een verlangen naar meer, dat niet gevuld kan worden met nog meer materie. Met heimwee. een hunkerende droom.

De mens die naar rust zoekt, die alleen vervuld kan worden door het contact met God, voorzover nu al mogelijk.

Tegelijk ervaar je in deze week ook hoe moeilijk dat is over te brengen, die diepere boodschap van het leven, de zin van zijn, leven met God. Hoe leeg woorden kunnen klinken als je er niet voor open staat. Hoe je te kort schiet in het uitdrukken van je gevoelens. Hoe het leven in feite worstelen is. Ploeteren. Modderen. Vinden wat je hand vindt om te doen. Anderen herkennen en meenemen, ondersteunen. Delen van wat je ontvangt. Woorden zoeken waar geen woorden voor zijn.

Het blijft stamelen.

Soms wordt het zingen. Aarzelend. Schuchter. Hoopvol. Verlangend.

Snakkend naar levend water, doorschijnend licht in donkere duisternis, diepe waarheid, restjes hoop, geborgenheid.

Hakend naar liefde. Gebroken, te kort schietende, haperende liefde. Soms. Vaak. Maar wel beeld van het echte bestaan ervan. Het besef gevend, oproepend dat het er echt moet zijn. Ergens. Ooit.

Ja, dat geloof ik. Zelfs in deze bewogen week. Of misschien wel: juist in deze bewogen week. God is er, ook in de gebrokenheid, de shit, de puinhopen, de ellende, de pijnlijke herinneringen, bij het graf. Zelfs daar.

Zo diep gaat Zijn liefde. Zo warm is Zijn hart.

En wij, wij waren, wij zijn ten dele, beelddragers van Hem. Er is nog licht in ons. Er resoneert iets. Er roept iets. Luisterend naar de stilte. Herkenning zoekend.