Knielen

niet dat u te groot bent

of te ver weg

te ongrijpbaar

of te hoogverheven

al bent u dat wel

bij tijd en wijle

zelfs vaker

dan ik zou wensen

maar dat u

de hemel verliet

afdaalde op mijn niveau

zichtbaar werd

nog lager dan

mijn ooghoogte

zwakker werd

dan mijn 

vermeende waardigheid

wilde krimpen

en ondergaan

de woestijn inging

de diepe schaduwen opzocht

van de valleien

van de dood

voor mij uit

de poort doorging

van het graf

de weg baande

tot nieuw leven

dat doet mij

verstomd 

verstild

bewogen

ter aarde vallen

het o zo bekende

overdenken

telkens weer

bedremmeld zingen

knielen

in het stof