Wat nou, nooit meer evangeliseren?

De laatste week wordt in de pers uitgebreid aandacht geschonken aan het verschijnen van een nieuw boek, met de nogal uitdagende titel 'Nooit meer evangeliseren'. Punt. Nog wel geschreven door Mark de Boer, directeur van Agape.

Ik heb het boek niet gelezen, maar uit de recensies en interviews begrijp ik zo'n beetje, dat het punt dat Mark de Boer wil maken is, dat wij het evangelie, hoe mooi en goed ook, niet meer kunnen communiceren via folderacties en muziek maken op het dorpsplein. Onze maatschappij werkt zo niet meer ... Het resultaat is nihil en je roept een hoop ergernis op. Zijn pleidooi is dan ook om als christen, op de plaats waar je gesteld bent, aanwezig te zijn, open te zijn voor vragen, gesprekken te voeren op basis van wederzijdse erkenning, zonder elkaar te veroordelen, en vooral ook op basis van je daden te laten zien, waar je motivatie vandaan komt.

O.a. op de blog van Paul Abspoel, 'Vrijspraak', kun je meer lezen over de achterliggende gedachten.

Je ziet in de praktijk dat steeds minder christenen bereid zijn deel te nemen aan evangelisatie-acties, soms roept het inderdaad ergernis op, zelfs bij mede-christenen. Het resultaat is zeker niet altijd om over naar huis te schrijven, al kun je dat natuurlijk toch niet echt meten. En ik erken de grondhouding die we als christen moeten hebben, zoals hierboven beschreven. Open, eerlijk, transparant, niet-veroordelend. Op je eigen plekje een getuige zijn, licht uitstralen, warmte brengen.

En toch kriebelt er iets. Toch heb ik mijn vragen, mijn bedenkingen. Ja, zelfs mijn worstelingen.

Enkele maanden geleden speelde deze discussie ook al een beetje op Twitter, en naar aanleiding daarvan heb ik een stuk op dit Weblog geschreven, met de titel 'Zout'. Ik ga mijn verhaal daar, hier niet herhalen. Lees maar, als je tijd hebt. Ik heb wel een paar vragen, die ik hier maar gewoon even stel, ook aan mezelf.

Als iedereen zo zou leven, zoals God het bedoeld heeft, zoals in de Bijbel als opdracht genoemd staat, kort samengevat in de zinnen 'Volg mij', 'Heb lief' en 'Wees Mijn getuige', dan zou je inderdaad zo kunnen volstaan. De praktijk leert echter, zeker met de hedendaagse vrijblijvendheid en de tot zondagse instituten uitgegroeide kerkelijke bouwwerken, dat we als christenen te vaak onder de maat leven. Velen daarin komen nooit tot de zekerheid van het heil, er is te weinig aandacht voor de praktijk van het christen-zijn in de preken en de begeleiding. En soms is de nadruk op bepaalde Bijbelgedeelten zo sterk dat andere gedeelten te gemakkelijk worden overgeslagen. Kortom, mensen moeten weer bewust worden gemaakt van hun taak en opdracht. Predikanten zouden eens een maatschappelijke stage moeten overwegen. In die zin is dit boek een aanrader te noemen. Hoewel ik moet zeggen, er zo al veel te hebben gelezen. Aan het lezen zal het niet liggen, wel aan het in de praktijk brengen.

Als je de lijn van 'Nooit meer evangeliseren' consequent doortrekt, zou dat dan betekenen dat er ook geen evangelisten en zendelingen meer zouden kunnen bestaan? Dat de geschiedenis van de zending fout is geweest? Dat Paulus beter op zijn plekje had kunnen blijven zitten, aan de voeten van Gamaliël? Dat we de gedeelten over de roeping, de gave en de taak van een evangelist in de Bijbel, maar gewoon moeten schrappen?

Enige afstand, minder scherpte, niet afgaan op de eerste indruk, midden onder de mensen staan, natuurlijk, ik ben het er allemaal mee eens. Maar als christen ben je toch ook gedreven, als het goed is, om liefde uit te dragen, om te vertellen van wat je bezielt, om anderen deelgenoot te maken van het goede nieuws. Tolerantie wil toch niet zeggen dat je de ander willens en wetens, verloren laat gaan, hem dan toch maar in zijn 'waarde' latend.

Natuurlijk, iedereen heeft zijn eigen leven, zijn eigen wereldbeeld. 'Maar hoe zouden ze weten, als ze niet gehoord hebben?' Als lid van de evangelisatiecommissie van onze kerk, als deelnemer aan het overkoepelend orgaan 'Keerpunt' van vijf verschillende plaatselijke kerken, proberen we elke keer weer acties te verzinnen om mensen die niet regelmatig in de kerk komen, toch iets te laten proeven van wat geloven is. Dat lukt de ene keer beter dan de andere keer, uiteraard. Het doel is duidelijk, de wijze elke keer anders, het resultaat is in feite niet aan ons, maar uiteraard neem je de mate van aanspreekbaarheid en het aantal reacties uiteindelijk wel mee in je besluit om zoiets een volgende keer nog eens te doen.

Het vraagt creativiteit, maar alleen al het met elkaar bezig zijn, het brainstormen, het verzinnen, het concreet maken, het met elkaar bidden en je afhankelijk weten van de Geest van God, het werkt .... Hoe, dat weten we niet precies, de wind waait waarheen hij wil.

Onze opdracht is zaaien. Zelfs op harde grond. Zelfs op onvruchtbare grond. Zelfs in koude harten. Zelfs tegen de klippen op. Zelfs als het onmogelijk is.

Niet omdat het al of niet 'werkt', 'succes' gegarandeerd is, of welk onderzoek ons voorhoudt dat het niet logisch is, niet aansluit, of geen resultaat oplevert. Nee, omdat Hij het zegt, omdat Zijn hart overloopt. Omdat Zijn Geest meegaat. Omdat het allemaal alleen maar mogelijk is door de onmogelijkheid heen. God alleen is te vertrouwen en te geloven, te volgen, achterna te lopen, al weet je vaak niet waarheen. Liefde zaait zichzelf. Soms zijn er woorden nodig. Soms niet. God gaat Zijn eigen goddelijke gang, en somt gebruikt Hij daar echt mensen voor. Niet te geloven ....

Probeer alsjeblieft niet de weinige gemotiveerden terug in hun hok te krijgen, de nek-uitstekers, de profeten, de struikelende vallers, de van liefde overlopende gunners, de van activisme beschuldigde bewogen bewegers.

Nee, probeer juist meer de vrijblijvende consumenten in beweging te krijgen, de zondagse kerkbankzitters, een schop onder hun achterste te geven. Appeleren. Een beetje vuurwerk in de kerk, dat zou geen kwaad kunnen. Hupsakee, de straat op, de maatschappij in, en jezelf meenemen.

Wakker worden, slapers. De tijd naakt, de roeping roept, de Heer is onderweg ... Grijp hen, die ten dode wankelen.

Niet zoveel nadenken, redeneren, discussiëren. Boeken of weblogs schrijven.

Gewoon doen. Gaan. Zijn.