Zo, lief dagboek, dat was lekker, mag ik wel zeggen. Zo'n bui op je kop, klein beetje regen, steeds heftiger regen, felle, harde hagel. Tegen de wind in tornen, je fiets recht proberen te houden, je sokken nat voelen worden, happen naar je adem, bliksem boven je hoofd. Toch maar de kapuchon op van de regenjas, alle stoerheid verdwenen. Meter voor meter vorderen. Inspannend. Warm worden. Kop naar voren. Gaan.
Echt lekker. Worstelen met de elementen. Even los van je fundament, je zekerheden. Weg alle plaatjes die de zon in het licht zet voor je, alle mooie zonsopgangen, alle meewindtochtjes. Gewoon aardedonker, verlichte hemel door lichtflitsen, rollende donder, kletterende hagel, stromende regen, heftige wind. Ondergelopen straten.
Schrijf ik nu, omdat het na een half uur hier binnen lekker droog en warm is.
Maar toch ... ik ervaar iets van de worsteling van Jakob aan de Jabbok.
O, wacht, dat was meer geestelijk ... even wachten. Ga ik nog even over doordenken. Kom ik nog even terug, op een later moment. Als mijn gedachten uitgekristalliseerd zijn, mijn gedachten wat meer op een rij, mijn gevoelens onder controle.
Als de wind is gaan liggen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten