Decadentie

Het puntje van zijn denkbeeldige potlood is vlijmscherp geslepen, voor het verhaal dat al dagen door zijn hoofd dwarrelt. Het moet er uit nu. Meteen.

***

Lang heb ik gewacht, heel veel en intens heb ik geobserveerd, alles in mij opgenomen. Veel heb ik geslikt. Meerdere malen heb ik mijn hoofd geschud. Mij verbaasd. Getwijfeld aan mijzelf ook. Zie ik het wel goed? Is mijn zien en de interpretatie daarvan wel OK? Ben ik geen eenling in een vreemde wereld? Ben ik wellicht verdwaald op een andere planeet? Maar nee, ik geloof er geen snars van.

En nu. Nu voel ik een drang, een niet te bedwingen impuls. Om op te staan. Op pad te gaan. De profetenmantel aan te trekken. Het strijdtoneel te betreden, niet langer aan de kant te blijven staan. Tot actie over te gaan. De vinger geheven, tot de tanden gemotiveerd, strijdbaar tot in mijn vingertoppen. Het moet gaan gebeuren. Nu. Innerlijke drang. Gedrevenheid. Op-en-top en doelgericht.

Wat denken ze wel? Het lijkt wel of iedereen maar wat aanrommelt. Soms lijkt het wel of iedereen gek is. Of blind. Of verkeerd gericht. Of doof. Of allemaal tegelijk.

Ik moet er wat aan doen. Ik ga. Nu. Ik zal ze de waarheid inpeperen. Ik zal ze wijzen op hun egoïsme. Hun oppervlakkigheid. Hun flierefladderij. Hun losse-boontjes-leven. Ik zal gaan en mijn verantwoordelijkheid nemen. Iemand moet het doen. Koste wat het kosten mag. Ze mogen me uitlachen, negeren, tolereren. Maar ik zal ze leren. Onderwijzen. De weg wijzen. Het woord verkondigen. Het hart raken. De bodem zoeken. De hemel tergen. Het vuur ontsteken. De vaten vullen. De rivier omleiden. De berg verplaatsen. De zon stil laten staan.

Het is nodig. Heel hard nodig. Het gaat niet goed. Wie zou het niet zien? Waarom zit iedereen rustig op zijn krent, of doet zijn ding, of leeft simpel door? Alsof er niets aan de hand is. Alsof het gewoon is. Waarom moet ik de boontjes doppen, zijn er geen ogen die zien wat ik zie? Ik moet uitstappen, opvliegen, de daken op, de barricades bestormen, de bergen oprennen. Het uitschreeuwen, aanwijzen, doorgeven, corrigeren.

Een halt toeroepen ...

Hmm. Wat heb ik eigenlijk te zeggen? Ben ik een dominee, een profeet, een politicus, een betweter, een wereldverbeteraar? Heb ik de waarheid in pacht? Zouden ze naar me luisteren? Ben ik wel de aangewezen persoon? Kan ik wel praten? Wat moet ik gaan zeggen? Ben ik niet na twee zinnen uitgesproken? Zullen ze me niet fileren?

Maar ja, de waarheid roept, misleiding moet aan de kaak gesteld worden. Zij die slapen moeten wakker worden. Iemand moet het toch doen. Het is mijn plicht. 

Nou ja. Misschien kan het morgen ook nog wel. Ik zie dat het regent en het is ook al bijna donker. Er is toch bijna niemand op straat. Ik voel me ook niet helemaal lekker. Vannacht ook al niet veel geslapen. Misschien nog even uitstellen ...? 

Of, nog beter, wellicht een boek schrijven. Mezelf minder laten leiden door emoties. Opgepord vuur langzaam laten inzakken tot gestold licht. De waarheid in woorden vatten, weloverwogen, gericht, specifiek voor de doelgroep, aangepast aan de moderne wetenschap, de taal van vandaag en de waan van de dag ....

Ik ga er nog eens over nadenken. Misschien moet ik eens een vergadering beleggen. Of een onderzoek doen, of er wel voedingsbodem genoeg is voor de waarheid. Misschien moet ik een coach in de arm nemen. Een advertentie zetten. Een weblog beginnen. Zachtjes aan. Opbouwen. Toewerken naar een climax.

Misschien moet ik eerst een cursus schrijven leren, omhet allemaal goed te verwoorden. Of theologie, om eerst de waarheid in beeld te krijgen. Of filosofie, om na te denken over de achtergronden en zijnsvragen. Of psychologie, om mijn eigen emoties in de hand te houden. 

Tja, ik slaap bijna zeg. Geloof dat ik maar naar bed ga. Nachtje over slapen. En morgen een goed boek lezen. Kijken hoe andere mensen dat nu toch doen.

***

De profeet voelde het vlammen. De dominee was gedreven. De onderwijzer wilde leren. De waarheid wilde onthuld worden. Gelukkig zegevierde het gezond verstand. Wie weet wat voor brokken hij anders zou hebben aangericht. Welke tenen hij had bezeerd. Hoeveel weerwoord hij had ontvangen. Wellicht zou het hem beschadigd hebben. Mooi toch, he, de kracht van de menselijke geest? Wilskracht. Tot bezadigdheid. Een echte poldergeest. Vlak en rustig. Met beide benen op de grond. Nuchtere Hollander. Zo moet het. Zo hoort het. Doe maar gewoon. Val niet op. Trek geen aandacht.

Toch? Of niet dan?