Onmogelijk

Het is onmogelijk. Het is echt, zeker te weten, onmogelijk. Je krijgt het niet voor elkaar. Slapeloze nachten, worstelingen, nerveuze pogingen, keer op keer. Zorgen, veel zorgen. Het zal niet baten. Het maakt niet uit. Het gaat je niet lukken.

Onhaalbaar, ongrijpbaar, onnavolgbaar. Niet vast te leggen, uit te schilderen, beelden voor te vinden, woorden voor te zoeken, in muziek uit te drukken.

Je schiet te kort, je bent een mens, niets is volmaakt, alles heeft zijn beperkingen. Er is storing op de lijn, er komen kinken in de kabel. Alles wat mis kan gaan, gaat ook mis, de wet van Murphy.

Je kunt niet alles weten en zien en horen en doen. De tijd is beperkt, wat je aan kan heeft zijn grenzen. Er is altijd meer te weten en te doen en te kennen. Het kan altijd beter. Het gaat verder en hoger en dieper.

Er zijn grenzen. Maximaal is niet beter dan optimaal. Maar beide zijn vaak niet haalbaar.

Het is gewoon, in één woord, onmogelijk.

Het leven is een raadsel, een mysterie, een onontwarbaar kluwen, een niet te doorgronden aanwezig zijn in de realiteit, een onkenbaar fenomeen. Midden in de grote, uitgestrekte kosmos. Ik. Jij. Alleen, heel alleen.

Je moet het leven maar leven, ondergaan, accepteren, doen. Gewoon maar doorademen, opstaan, bewegen. Bewust, dat wel, heel bewust. Ogen open, oren gespitst, leergierig, nieuwsgierig. Vol verwondering gadeslaan. Deelgenoot worden. Deelnemer. Wandelen door de tijd en de realiteit.

Liefde is niet te begrijpen en te verklaren. Er zijn geen woorden voor, er zit geen logica in. Aanvaard het, ontvang het, zing ervan, schrijf gedichten, voel de vlinders, voel je hart. Maar vooral: geef. Geef overvloedig, liefde is gratis, je wordt er niet armer van. Wel warmer. Echter. Levend en levendig. Bewogen. Geraakt. Geroerd.

Relaties zijn kostbaar, maar ook kwetsbaar. Je schiet tekort, het doet wel eens zeer, soms gaat er iets kapot. Soms zijn er kloven en muren en grachten en torens. Maar wees dankbaar en investeer. Koester en heb aandacht. Werk samen, geeft toe, coach, stimuleer, luister, vergeef. Leef. Leer. Elke keer. Bewonder de gaven, ga mee op weg, accepteer elkaar.

Kijk naar binnen, ken jezelf, wees eerlijk en oprecht. Wees realistisch. Gun jezelf vrijheid. Vergeet niet te zijn en te wezen en te ervaren. Stel je grenzen. Wees jezelf. Adem bewust. Volg je hart, maar gebruik je verstand. Beheers jezelf.

Geloof in wonderen. Zie ze gebeuren, om je heen, in jezelf, in je omgeving. Het leven zit er vol van. Heb er oog voor, wees dankbaar, durf te genieten. Verwonder je erover. Jazeker, er is gebrokenheid, en pijn en verdriet, er zijn zorgen te over, niets is maakbaar, nooit volmaakt. Maar toch, het regent zegeningen, de zon schittert elke dag, zelfs de wolken waarachter hij schuilgaat, kunnen het daglicht niet wegnemen. Ga wandelen, fietsen, kom in beweging, sta stil. Ogen open, de grendels voor je hart vandaan, voel jezelf ademen. Leef integraal. Accepteer en observeer. Wordt doordrenkt van verwondering. Jubel het uit. Schrijf een gedicht. Leg de werkelijkheid vast. Geef woorden aan alles wat je voelt.

Denk in beelden, zie ze om je heen, hou ze vast, haal er lessen uit, leg linken. Kijk altijd bewust. Wees in het moment nu. Ervaar. Vind woorden bij de beelden. Vind beelden bij gedachten. Wordt wijs, kennis vergaat. Hou vast wat van waarde is. Deel met anderen, gedachten en gevoelens en verlangens en dromen.

Het is onmogelijk. Ik weet het. Als geen ander. Je schiet tekort en alles is onhaalbaar, niets is volmaakt.

Maar toch, probeer het, jaag ernaar, streef ernaar, reik naar het onmogelijke, ga voor de top. Niet van hebben en materie en geld en goed, maar van liefde en leven, wonderen en zijn, jij en de anderen. Alles wat je ziet gaat voorbij, niets is er blijvend. Daarom juist. Alleen daarom. Zoek het op, graaf dieper, reik verder, ga op reis tot je het vindt. Onvolmaakt, onvolledig, ja natuurlijk, maar niet onmogelijk. Midden in de gebrokenheid en de duisternis, natuurlijk, ik weet het, maar er is ook licht, er zijn bloemen langs de weg, de wolken toveren machtige schouwspelen aan het firmament, het zaad in de donkere aarde heeft kiemkracht, het water stroomt, het vuur brandt. Machtige vergezichten, ontroerende dromen, diepe relaties. Het is er. Je kunt het. Je weet dat het bestaat. Geloof er in.

God.

Hij is er. Altijd. Overal. Je ziet Hem niet, soms is Hij ver weg. Het is onmogelijk Hem te leren kennen, Hem te begrijpen en doorgronden. Je snapt er niets van, echt niet. Het is onmogelijk om Hem ten volle te vatten en te ervaren. Daarvoor ben je te klein en te nietig. Daarvoor is Hij te groot en te machtig. Hij verstopt Zich, Hij houdt Zich schuil. Hij laat je zoeken en tobben en jagen en dromen, maar zonder antwoorden, zonder zekerheden, zonder duidelijkheid. Zonder logica en systeem, zeker, niet na te rekenen en te bevatten.

Het is onmogelijk.

Maar toch. Hij wil dat je Hem zoekt. Hij heeft je lief, onmogelijk en onvoorstelbaar, ondoorgrondelijk en niet te bevatten. Hij is de grote en machtige, alles wetende en alles kunnende Schepper. Hij weet alles. Hij is wie Hij is. We kunnen Hem niet eens aan. Hij is te groot voor ons. Maar, echt ongelooflijk, Hij schenkt ons gaven en liefde en relaties en leven en wonderen. Hij is wie Hij is, Hij is de Allerheiligste, maar verlaagt Zich om ons te zoeken en te lokken en te trekken. Hij dwingt niet, maar Hij roept. Hij fluistert. Hij heeft Zich geopenbaard, in woorden, in mensen. Hij heeft Zich ontledigd. Hij is mens geworden. Hij is doodgegaan. Voor mij, voor jou. Hij wilde ons. Hij heeft ons lief. Hij leefde ons. Hij verwonderde zich over ons. Hij gelooft in wonderen.

Hij is het grootste wonder. Ongelooflijk.

Onmogelijk. Uitermate onmogelijk. Nooit genoeg. Nooit volmaakt. Kwetsbaar, tekort schietend. Maar Hij wil wel dat we het proberen, dat we het geloven, dat we het aanvaarden. Dat we zijn wie Hij wilde dat we zouden zijn. Dat we Zijn liefde ervaren. Dat we Zijn Geest ontvangen. Dat we bidden. Dat we zijn. Dat we zoeken, dat we streven, dat we jagen, dat we vinden.

Onmogelijk. En toch niet.
Mogelijk, maar nooit genoeg.

Blijf je staan, blijf je zitten, blijf je kniezen? Geloof je het wel? Haal je je schouders op, draai je je om?

Of ga je mee? Geloof je? Bid je mee? Gaan we samen? Reik je, tegen beter weten in? Streef je naar woorden en beelden en wijsheid en liefde? Aanvaard je wat je wordt geschonken? Ben je wie je wezen moet?

Laten we stil zijn en ervaren. Laten we opstaan en gaan. Laten we veranderen. Laten we ons verwonderen. Laten we gaan en laten we komen. Naar het licht, naar de liefde. Laten we ons verwonderen. Laten we buigen, laten we knielen, laten we bidden ....

Want Hij is de grootste. Hij weet alles. Hij is liefde. Hij is het waard. Bij Hem is niets, echt niets, onmogelijk. Hij kan alles. Hij deed alles. Hij wacht.

Hij wacht ... waar wacht jij nog op?