soms
moet je
even
stil
staan
oog
slaan
op de mist
in verre
verten
licht
wat zich
verbergen
wil
het tere blad
dat
op het punt
van laten gaan
gekomen is
want
omkeren
begint
bij
stilstaan
soms
is het beter
los
te laten
wat
in bezit
nam
weg
te geven
wat beheerst
te buigen
voor wat
groter is
te knielen
voor verdriet
van kleur
te verschieten
en van focus
te veranderen
terug
te dwalen
naar
waar het
allemaal
ooit
begon
achter
de nacht
wacht
immers
de morgen
van licht
en van leven
door
de poort
van de dood
gloort
de hoop
op glorie
in de diepte
van een hart
dat breekt
wordt
een eeuwig lied
geboren
ontworteld
aan de werkelijkheid
als vederlicht
zaad
verwaaid
voor de toekomst
om
altijd
te zijn
zoals
bedoeld
los
gelaten
in grenzeloze
vrijheid
Geen opmerkingen:
Een reactie posten