Ik ben

Op een dag.
Dan leg je de maskers af.
Fladderen de filters weg.
Vallen de schellen van je ogen.
Worden de muren rondom je hart afgebroken, steen voor steen of wellicht met donderend geraas. 
Leg je je lichaam af als een ding dat niet beklijven kan.

Dan sta je daar met al je naaktheid.

In je kale blootje, maar er is geen schaamte of schuld, alleen verbazing. 

Want alles is anders geworden.

Directer, concreter, maar tegelijk zachter en met veel mededogen.

Verlangen vervuld, zoektocht beëindigd, jagen gestopt.

Alles in het licht van de waarheid gebracht. 

Door alle vormen heen gebroken. 

Echt en recht. 

Frontaal.

Overweldigend.

En tegelijk alles omvattend en overziend.

Een openbaring.

Een onthulling.

Een keten van ontdekkingen.

Begrijpen.

Accepteren.

Gegrepen zijn.

Geheel.

Volmaakt.

Voltooid.

Open en ontvankelijk.

Adembenemend en bloedstollend.

Er gaat, zonder woorden, een zinderende fluistering door je ziel: ik ben ...

Dit ben ik.

Ik ben echt.

Ik.

En in dat licht wordt je iets gewaar.

Het dringt door.

Wat anders.

Wat groters.

Groter dan alles.

Lichter dan het licht.

Eeuwiger dan de eeuwigheid.

Ik ben.

Het fluistert.

Stil.

En tegelijk siddert het hele universum.

Het resoneert naar alle kanten.

De eeuwigheid schudt.

Ik ben.

Die stem ...

Geen woorden.

Geen taal.

Begrijpen.

Verstaan.

Doordringend.

Alomvattend.

Ik ben.

Ik heb je lief.

Ik ben liefde.

Ik heb je gewild.

Ik heb je gemaakt.

Een lichaam gegeven.

Ik heb je gezocht.

Heb je me niet gezien?

Ik ben niet te zien.

Je ogen zouden mijn aanblik niet verdragen hebben.

Heb je me nooit eerder ontdekt?

Ik heb vormen gezocht.

Vormen die je aan zou kunnen.

Filters.

Maskers.

Ik heb materie gemaakt.

Mijzelf in schoonheid uitgedrukt.

De natuur heeft van mij gezongen.

De wolken hebben schilderijen gemaakt.

De sterren hebben je aandacht getrokken.

Ik heb je een lichaam gegeven.

Een hart dat klopt.

Ik heb je adem gegeven.

Verlangen heeft zich van je meester gemaakt.

Woorden heb ik je gegeven.

Oren om te luisteren.

Ik heb je omringd met stilte.

Ik heb je rust geschonken.

De liefde heeft zich in je leven genesteld.

Gestrooid als zaad.

Gegroeid in geduld.

Sluimerende liefde.

Dichterlijke genade.

Het wonder van nieuw leven.

Heb je er acht op geslagen?

Heb je het begrepen?

Heb je het gemerkt?

Was je aandacht er bij?

Wilde je het weten?

Ik heb je geroepen.

Gelokt.

Gefluisterd.
In het gewaad van het woord.

In het gezicht van kinderen.

In de lach.

In de onschuld.

Was je er bij?

Was je er wel?

Wist je het al?

Ik ben.

Ik ben vorm geworden.

Ik ben gekomen.

Ik ben geboren.

Ik heb een lichaam ontvangen om in te wonen.

Ik heb gesproken.

Ik heb gewandeld.

Ik heb gedaan.

Ik heb in ogen gekeken.

Ik heb verdriet gepeild.

Ik heb gewogen.

Ik ben bewogen.

Ik heb gehuild.

Ik heb getroost.

Ik heb geweten.

Ik heb genezen.

Ik heb gedragen.

Ik ben gedood.

Ik ben opgestaan.

Ik ben weer gegaan.

Ik heb het gedaan.

Voor jou.

En ik ben weer gekomen.

Om in je te wonen.

Om bij je te zijn.

Om met je te gaan.

Om bij mij te komen.

Heb je het gemerkt?

Gezien?

Gehoord?

Begrepen?

Gehoopt?

Geloofd?

Het wordt stil.

Een zwijgen, groots en afwachtend, prangend en allesbepalend.

Een zwijgen dat je dwingen zal achterom te kijken, op de weg die je gegaan bent.

Gewandeld hebt.

Geleefd hebt.

Heb ik gemerkt?

Heb ik gezien?

Heb ik geweten?

Heb ik begrepen?
Heb ik gevoeld?

Heb ik vermoed?
Heb ik herkend?

Heb ik door vormen heen geprikt?

Ben ik een vorm geweest, een ding, een lichaam?

Heb ik geluisterd naar de stilte?

Heb ik geluisterd naar mijn ziel?

Heb ik geloofd?

Heb ik?

Ben ik?