De zee is een fantastische metafoor van wonderlijke inspiratie, die als het ware als onuitputtelijk rijke bron tot de menselijke verbeelding spreekt. Omdat zij veelzijdig is en altijd in beweging, niet te vangen en te vatten, niet te claimen of te annexeren. En zo zelfs een zee aan metaforen herbergt ...
Aan de oppervlakte het schuim van onze gedachten dat in ijdele pogingen aan het zand van elementaire materie vastigheid tracht te ontlenen, een gaan van komen en een komen van weer gaan, in een eeuwige cadans van stromende beweging, die van geen ophouden weten wil. Gevangen in de trage zwaartekracht-jump van de steeds verschuivende getijden, onder invloed van de onderlinge stand van draaiende maan en rondtollende aarde. Spelend met spiegelend en spetterend licht aan het oppervlakte-imperium, dat de verre hemelen tracht te reflecteren, verduistert zij tegelijkertijd de diepe, haast onkenbare zielenroerselen van de oernatuur, ooit geworden tot nimmer-vaste vorm.
Kalmte lijkt onwezenlijk, als een camouflagedeken over ingehouden woede, en woelige stormwinden zullen ook haar kern niet raken, omdat zij alleen het oppervlakte beroeren kunnen. Zij blijft lokken en uitnodigen om haar te bedwingen met alles wat vaart, om zo onontdekte wegen te vinden die anders niet haalbaar zouden zijn, maar te vaak tegen een te hoge prijs. Haar diepte verhult het graf van alle mislukte pogingen. Van diamanten en andere kostbare schatten tot lugubere, beter niet te openen doodskisten van voorbije levens en duistere geschiedenissen.
Zij is altijd maatje met de wind, die zachte rimpels werpt en flauwe golven strooit, die lang en ritmisch uitdeinen. Ze spelen krijgertje met elkaar, of verstoppertje, in pril geluk, het water van de zee en de speelsheid van de wind, dwarrelen vanuit het zoute wervelwater witte waterdamp omhoog en het omringende land op, strooien meervoudige tranen druppelregen uit wolken van voorbijgaan, vloeien meanderend in zoetwaterstromen vanaf de uitademende bergen weer omlaag en terug naar de wachtende, smachtende, nooit te verzadigen zee.
De zwoegende zee. Altijd bezig. Weerbarstig. Nukkig. Gedreven. Banaal. Workaholic. Beukend op de stranden, vretend aan het land, spoelend, zwelgend, spelend, lichtvoetig of zwaarmoedig.
Brommen, zingen, juichen, lispelen, lokken, jagen, dragen, huilen, geuren, lispelen. De zee in haar element. Veelzijdig, veelkleurig, veelvormig.
De zwijgende zee. Gesloten. Niet mededeelzaam. Introvert en filosofisch. Dieper dan diep. Geheimen verborgen, verleden verhuld, de toestand van morgen niet te voorspellen. Mede bepalend voor alle levensvormen op aarde.
De poëtische zee. Inspirerend. Kunstzinnig. Dichterlijk. Bron van vele liederen. Beeld van vele, verschillende beelden. Woorden gewijd. Vormen gevonden. Te kort gedaan. Te hoog geheven. Te ondiep geschat. Het is haar speelse lichtheid in duizenden fijne druppels die een fraai contrast kan vormen met haar zwaarmoedigheid en het is haar duistere diepte die mystiek aan kan doen in het al te overdadig zonlicht. Zij lonkt en lokt. Zij biologeert. Zij trekt altijd aandacht. Zij dwingt tot luisteren, zelfs als zij stil is in de nacht.
De wachtende zee. Geduldig. Lankmoedig. Geen haast. Alle tijd. Eeuwig. Perpetuum mobile. Cirkel der seizoenen.
Het tegenover voor ons zoeken naar vastigheid, wat soms een loopje met ons kan nemen. Het tegenover van het luchtige van alle ademteugen, die wij zomaar gedachteloos ons hele leven kunnen nuttigen. Het tegenover van vuur dat in ons branden kan, als nuchter blusmiddel of ontnuchterend tegenwicht.
De zee van hemelse liefde als hoogste genot, meer dan ons lichaam ooit peilen of bevroeden kan. En tegelijk duister en zwart, diep en ongrijpbaar als de nacht. Paradox van het leven.
De zee van ideeën, die men nooit kan leeg vissen.
Zij blijft vervoeren en bedwelmen, zij geeft en neemt, zij zwijgt en zingt, zij juicht en kreunt.
De zee. Zij beslaat driekwart van het oppervlakte van de aarde, maar zij blijft een mysterie. Zij roept verlangen wakker, zij roept heimwee op. Zij haalt beelden omhoog.
Maar ook, zij verbergt. Zij is als de waarheid, die wij slecht ten dele kunnen leren kennen, maar niet met ons verstand. Zij is ons gegeven, om mee te leven, om als voorbeeld te zijn voor de onvoorspelbaarheid van het leven zelf.
Zij imponeert.
Zij inspireert
Zij verwart.
Zij verwijst.
prachtig!!!!
BeantwoordenVerwijderen