Drie keer zag ik het vanmiddag. Een eendje in zijn eentje. Helemaal alleen gelaten door zijn familie of wellicht verdwaald.
De jonge eend van de bovenste foto, die waarschijnlijk zo van mij schrok, dat hij de verkeerde kant op zwom, heb ik nog proberen terug te 'drijven' naar zijn familie, maar ik weet niet of het gelukt is, want ze waren in geen velden of sloten meer te bekennen.
Dat is de trieste gang van de natuur, die je ook om je heen kunt zien als je zo aan het wandelen bent. Dode eenden. Lege eieren overal langs het pad. Roofvogels die hun slag slaan. Gebrokenheid in de natuur, distels en doorns.
Angst. Dat was wat ik ook vanmiddag hoorde, in het gepiep van het jonge eendje wat voor mijn voeten uit het gras opsprong. Struikelend over de graspollen het water indook. Een paar keer diep wegdook in het water. En even verder weer omhoog kwam. Zie onderstaande foto's.
Vooral de laatste is een vertederend plaatje, met de waterdruppels nog op zijn kleine lijfje. Maar hard was het wel voor hem, want er was niets in zijn omgeving te ontdekken van zijn familie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten