Meer dan een eiland

In het polderlandschap loop ik uren te dwalen en het verveelt nooit. Het wordt zelfs nog mooier als je van vakantie terugkeert en je herkent het thuislandschap weer van lintbebouwing, groene weiden, veel strakke sloten afgezet met riet, en hier en daar verdwaalde bomen of kleine mini-bosjes naast een hek. Overzichtelijk en onder een wijd open hemel. Daar voel ik me thuis.

Het bos is ook mooi en ik geniet van de vele soorten bomen, de lichtval als het zonlicht neer dwarrelt op de miljoenen bladeren en toverkleuren schildert in allerlei groenvariaties. En niet te vergeten de muzikale geluidsmuur van duizelingwekkende verscheidenheid aan lof zingende vogels. Maar op den duur lijkt wel elke boom op allemaal van hetzelfde en de kans op verdwalen, dan wel te ver of verkeerd lopen, is vrij groot, zeker zonder hulpmiddelen als GPS of Tom-Tom.

De bergen. Ook mooi. Adembenemend zelfs, die uitzichten over rotsige bergmassieven en kleine, pittoreske dorpjes in de langgerekte valleien. Of de aanblik van verre besneeuwde toppen, en de erom heen tollende of overheen tuimelende wolken. Erg indrukwekkend ook, als het 's avonds bliksemt en de donder lang na-echot tussen de gong van steile bergwanden. De enige keer dat ik in Oostenrijk ben geweest, staat me nog steeds helder voor ogen, al is het inmiddels al meer dan dertig jaar geleden.

Maar wat een onweerstaanbare aantrekkingskracht op mij kan uitoefenen is een meertje. Zoals dit weekend weer gebeurde. Zie onderstaande fotoserie. 

Klein, overzichtelijk, rondom aan te wandelen, de oevers rijkelijk begroeid met struiken en diverse boompartijen, lieflijk gespiegeld in het kalme water langs de lijn van de horizon, beschenen door pril zonlicht. Donkere boomstammen als contrast afstekend tegen het lichte bladerdek.

Zo moet het paradijs er hebben uitgezien, stel ik me zo voor. 

Onbedorven. 

Idyllisch. 

Geen mens te zien. 

Uitbundig fluitende vogels te horen, vol overgave lof zingend naar de Oorzaak van alle oorzaken.

Zuiver. 

Pril. 

Volmaakt.

Heilig.

Rein.

Stil.

Verstild.

Pas later, als je dat meertje bijna helemaal rondgelopen bent, blijkt er zelfs een eiland midden in te liggen. Nog mooier. Een eiland, aan alle kanten omringd met water. Rijk begroeid zo te zien van een afstand, bijna ondoordringbaar. Maar ook, zonder zwempartij of gebruik van brug of boot, bijna onbereikbaar.

Wat zou ik daar graag eens een tijdje willen lopen, dolen, dwalen, denken, zitten, mijmeren, vragen, mediteren, stil zijn, zuivere lucht inademen, rustig worden, waken, tintelen, zijn, weken, dromen, zweven, vliegen.

Bedauwd door licht en lucht, beregend door liefde, bezadigd, bedaard, ontdaan van alle waan, ontworstelend aan de dagen van altijd gaan.

Even.
Heel even proeven aan de hemel.
Een oase van rust en ontvankelijkheid.
Een geven van wat je vasthoudt.
Los laten.
Laten gaan.
Nemen van de stilte, van het zijn.
Laven aan de leegte.
Dwalen in het niets.
Vol worden van alles.
Weten wat er toe doet.
Uiteindelijk.

Ja.
Ik zie.
Een meer.
Dan zijn.
Ik ben.
Een eiland.
In het water.
Meer.
Dan een eiland.
Land in de zee.
Minder.
Dan het lijkt.
Meer dan kan.
Zijn.
Zonder zin.
Meer.
Dan doen.

Heel even.
Mag ik dromen.
Durven.
Kijken.
Inademen.
Het is niet te vatten.
Te vangen.
Te plannen.
Morgen.
Is het anders.
Voorbij.

Toch.
Even.
Weg.
Dichtbij.
Los.
Van de vaste wereld.
Voorbij.
De horizon.
Hakend.
Gehecht.
Geraakt.
Thuis.
Geweest.
Geland.
Ver.

Waar heimwee.
En verlangen.
Elkaar kruisen.
In de tijd.