De belofte van bloesem

Teer en kleurrijk als de bloesem is het leven.
De lente die alle bomen doet groeien in onstuimigheid en bloeien in uitbundigheid.
Gevoed door pril licht en voorzichtig opwarmen en voedzame regen of morgendauw.
Geduldig gewacht op ontluiken en ontplooien.

In enkele dagen komen de tere knoppen uit, nestelen zich fluisterend in kleurrijk ontvouwen, stallen hun hemelse schoonheid uit voor wie het zien wil en aanschouwen.

En ineens zijn aan alle kanten de groeikronkels langs velden en wegen waar te nemen.
Van parelwit en zacht roze tot diep donkerrood.
Het roept glorie uit.
Het zingt psalmen.
Het toont leven, in optima forma, onopgesmukt, puur, kostbaar, uitbundig.
Knop na knop opent blaadje na blaadje, wuift mee met de wind van beloften en verlangen.
Het zindert zomer.

Maar.
Ook.

De wind wakkert soms even hard aan en neemt de tere blaadjes mee, leert ze vliegen, en reiken naar de hemel. Ze gaan heel even op een luchtige reis en nestelen zich daarna op de aarde, los van wortels en basis, stengels en knoppen.

Voorbij.

De beloften zijn slechts de voorboden van het echte leven.
De hardgroene bladeren waar ze eerder tegen afstaken met hun licht en luchtigheid zijn gebleven, dienen de zomer nog uit.
En de vruchten moeten nog groeien, rijpen, dragen, komen, vallen of geplukt worden, tot voedsel dienen.
Maar de bloei van de bloesem is definitief voorbij.
Een kort maar krachtig leven.

Zo is zij een beeld van het leven zelf.
Teer en kwetsbaar in gebrokenheid, maar ook kortstondig mooi, fris en blozend.
En dat doet pijn.
Want dat laat onze gebrokenheid en halfslachtigheid zien.
Hoe we de uitersten van het leven wegmoffelen.
Ons leven.
Want dat herinnert maar aan tijdelijkheid en dood.
We creëren idealen van schoonheid en verafgoden die tot in het ongelooflijke.
En we stoppen ziekte in ziekenhuizen, ouderdom in bejaardenhuizen en de doden op achteraf-kerkhoven.

Maar het beeld van die losse blaadjes van de bloesembomen, die gewoon op straat blijven liggen, langs de kant, de zelfkant, verregend, verwaaid. vertrapt, overreden, dat blijft hangen.
Het is een spiegel.
Het is een ijkpunt.
Niet van luchtigheid.
Maar van schoonheid, stervend in gebrokenheid, gekwetstheid, eindigheid.
Twee kanten van dezelfde medaille.
Er is geen ontkennen of verstoppen aan.
De pijn is niet te ontlopen.
Het komt, hoe of wanneer dan ook.
Laten we maar nuchter en eerlijk zijn.
Laten we de pijn maar gewoon erkennen en onder ogen zien.
Het is de kern van leven.
Het is de kern van waarheid.

Mooi, schoon, kostbaar, bedoeld, gewild.
Maar ook geschonden, kwetsbaar, breekbaar, kort, tekort schietend, verfomfaaid, eindig.

Oorspronkelijk goed en volmaakt gemaakt.
Bedoeld voor liefde.
Bestemd voor eenheid.
Uitgedacht en uitgevoerd in variatie en verscheidenheid.
Paradijselijk uitbundig en excentriek.

Maar, toen we meer wilden, kregen we minder.
Toen we als onze Maker wilden worden, maakte Hij scheiding.
Verborg Zich in de onoverbrugbare eeuwigheid.
Maar, wonder van liefde, ons wel achter latend met een belofte.

De belofte van een oplossing, dwars door onze dood heen.
De belofte van Zijn komst, in onze tijdelijkheid, onze begrensdheid.
De belofte van eeuwig leven, over de dood heen van onze tijdelijkheid.
De belofte van bloesem.
Teer, zwak, kwetsbaar, tegen alle redelijkheid en logica en wetmatigheid in.
De onvoorstelbare belofte van uiterst volmaakte schoonheid van onverdiend eeuwig leven.

Denk daar eens aan.
Stel je voor.
Hou het vast.
Sla het op.
Mijmer erover.
Mediteer.
Verwonder je.
Kijk met andere ogen naar die bloesems aan alle bomen om je heen.
Elk blaadje is een belofte, een leven, een teken van liefde.
Hoe klein, fragiel, onooglijk en kwetsbaar ook ...