Zo maar een lintje ...

Zo maar een lintje.
Verwaaid.
Aan een hek blijven hangen.
Donkerrood van kleur.
Wapperend in de wind.
Een vluchtige blik opzij, de aandacht getrokken.
Contrast met het koele reclamebordje.
Gat in de heg.

Een beeld dat spreekt zonder woorden.
Een symbool dat raakt.
Door de plaats, de locatie, de steen op de achtergrond, met de tekst, een niet te lezen naam.


Zo maar een moment van aandacht.
Een link.
Naar een leven dat voorbij is.
Onomkeerbaar.
Verdriet dat bleef hangen.
Achterbleef in harten.

Niemand te zien of te bekennen.

Een symbool.
Een momentopname.
Een kleur.
Een luchtige wapper.
Een hek dat zichtbaar maakt, doorlaatbaar is.
Een graf dat gedolven werd.
Een lichaam ter aarde besteld.
Grond die werd gestort.
Een steen geplaatst.
Een lint dat blijft hangen.

Zo maar een raakpunt in de tijd.
Van de kwetsbaarheid van het leven.
Andermans leven.
Maar ook mijn leven.
De eindigheid.
Het lichaam voorbij.
Uit de tijd.
De weg van alle vlees.

Ik moest stoppen vanmorgen.
Deze foto maken.
Dit moment vereeuwigen.
Omdat het tot mij sprak.
Een roepstem.
Een vluchtig moment.
Een symbool van de dood.
Een teken van voorbij.

Maar ook, de liefde die er uit sprak.
Iemand die het had gekocht.
Kleur uitgezocht.
Ter herinnering aan.
Wellicht was het niet weggewaaid.
Maar bewust daar neergehangen.
Met tedere hand.
Met huilend hart.
Met pijnlijke herinneringen.
Met een doel voor ogen.
In het gat van de heg.
In de opening van het hek.
Voor ieders oog zichtbaar.
Iedereen mag het weten.
Het doet, elke dag, nog zo hopeloos pijn.
Voorgoed voorbij.
Weg.

Of, misschien.
Juist wel als teken van hoop.
Ondanks de pijn.
Het rukken van de wind.
Het wapperen van de verwachting.
Van een lint.
Bloedrood.
Aan een hek.
Als symbool.
Van een leven, dat nog weer zal komen.
Van niet voorbij.
Van verder.
Verder dan de horizon.
Over de tijd heen.
Voorbij het zien.
Voorbij het graf.
Voorbij het weten.
Geloven.
Van overwinning op de dood.
Opstanding uit de dood.
Eeuwig leven.

Wie weet?
Wie hoopt?
Wie gelooft?