Het gordijn van de tijd

Terwijl ons met versteende ervaringen en gestolde ontmoetingen gebouwde huis van leven onverbiddelijk voortglijdt op de golven van de sijpelende tijd, wordt het aaneengesmede verleden in een steeds sneller tempo gedeponeerd in de al dan niet duurzame vuilnisbak van herinneringen aan voorbij.

Te vaak sluiten wij de gordijnen voor het doorkijkje op het licht van de toekomst of het duister van het onbenoembare, om ons binnenskamers te vergapen aan en te verkneukelen over de wellicht gemanipuleerde waarnemingen en niet altijd ware meningen, die tot ons komen via de geconstrueerde verrekijker op andermans woorden of andere uitingen, vermommingen of bezittingen, leven of schijn, vervreemde wereld of coulissencircus van medereizigers.

Ondertussen vergeten we maar al te vaak zelf te wandelen, lezen, leren, ontdekken, dromen, verlangen, luisteren, worstelen, struikelen, roeien, vechten, bidden, roepen, verwoorden, maken, boetseren, stilzijn, liefhebben, werken, ontwerpen, ontplooien, ontvouwen.

Want er zitten altijd onvermoede gaven en giften verborgen onder onze aarzelende kwetsbaarheid, als zaadjes kleurrijke potentie, als onontdekte wegen, sterren en planeten, als blanco blaadjes dichterlijke vrijheid, als diepzinnige illusies weerbaarheid, als transparante dromen, als braakliggende waarheid.

Want het gerucht van verlangen is een lied van liefde, subtiel en genuanceerd bij vage vlagen in spaarzame momenten onthuld achter de muren en monumenten van zichtbaarheid en maakbaarheid, door de Verborgene, die ondertussen onafgebroken geeft en waakt, en het ongelooflijke bedacht en deed, en steeds nog wacht, met zijn licht, met zijn vuur, met zijn leven, met het water van de eeuwige bron van alles en iedereen.

Dus, daarom, stop. Wacht, bedenk. Voel. Ervaar. Strek uit.

Luister door de stilte te betrachten, al wandelend, terwijl het water klotst, de wolken zich vormen naar de waan van de dag en de wind voorzichtig fluistert door de bomen van zeker weten.
Probeer niet alles te begrijpen, maar meer te aanvaarden, over te dragen, los te laten.

Ontwaak door te dromen van ongezien en onvoorstelbaar.

Herken het verlangen als een gat dat om ontvankelijkheid en opmerkzaamheid vraagt.

Ervaar de aandacht, wees gespitst op het verborgene.

Hoop op een andere wereld, maar leef bewust en bedoeld, met beide benen in de modder, in herkenbaarheid en vertrouwdheid.

Bid met open ogen en open handen, bedachtzaam, alert, waakzaam.

Laat je hoofd luisteren naar je hart en leer je hart je hoofd begrijpen.
Balanceer op het scherpst van de snede.

Durf.
Begin.
Maak je droom waar.
Zichtbaar.
Al struikelend, maar schaam je niet, je mag het weer proberen, stap voor stap, steeds verder, de hemel in, de barricaden op, het schouwtoneel van uniek en anders.
Wees jezelf, want jij bent jij.

Niet in het middelpunt, in het centrum, op de sokkel, als maat voor alles, ontoetsbaar.
Maar in het teder licht van geborgenheid.
In alle kwetsbaarheid.
Gedragen door een belofte.
Gevoed door hoger leven.
Gewend aan verder kijken.
Aan het eind van je latijn van hemels brood voorzien.
Voedzaam door liefde.

Herken de illusies van zand en van maskers, tronen en verschillen, pakken en stropdassen.

Breek de muren af van wantrouwen en zogenaamde versterkingen, demp de grachten van onneembare vestingen, ontmantel de valse zekerheden.

Blaas het vuur aan en zing het gloedvolle lied van de lente, die vanuit het niets naar buiten berst in uitbundigheid en veelkleurigheid.

Ga, met een open blik, op de golven, de hemel, de wolken gericht.
Onderga, lijfelijk, ademtocht na ademtocht, ervaar de elementen, voel het leven drukken, vechten, loeren.

Geloof en vertrouw op voorbij de horizon, achter de bergen, verborgen wegen en het verre, wijde aanlandstrand, als de verre toekomst zich zal openen als een poort van welkom en eeuwig wordt, een gevuld en vervuld verlangen, een echt zien en waar ontmoeten, een onthulling en openbaring van retroperspectief.

Voorbij het gordijn van de tijd.