Oog in oog

Het is mooi om elke dag door een mooi natuurgebied te fietsen. Ter vermijding van de razende auto's. Voor je rust. Er is altijd wat te zien. Of vast te leggen.

Maar het is ook wel eens lastig fietsen, met de vele ganzen die het gebied bevolken en die niet altijd even snel uit zicht verdwijnen. En als er jonge ganzen zijn, willen de ouders ook wel eens agressief blazen naar voorbijgangers zoals ik. Met wijdgespreide vleugels maken ze dan best indruk. Kippenvel veroorzakend. Als ze te dichtbij komen, blaas ik wel eens terug ...

Maar vanmorgen werd ik bijna geraakt door een agressief exemplaar, die opvloog tot ooghoogte terwijl ik langsfietste, na in eerste instantie toch wat afgeremd te hebben.

Onderstaand de serie foto's die ik net voor die tijd en al fietsend maakte. Het achterste lieflijk gezinnetje was degene met de agressieve vader. Op de laatste foto komt hij, terwijl hij al aan de kant was gelopen, toch weer dreigend naar me teruglopen, gereed om op te vliegen. De volgende foto kon ik niet meer maken, toen heb ik mijn hand, met fototoestel, omhoog geheven om hem eventueel te kunnen afweren. Ik kon de lucht voelen die hij met zijn vleugels deed wervelen.

Toch knap dat hij me zo snel kon benaderen, zo'n log beest  ...

Best wel link, toch ook.

Maar dat besef je pas later.

En het was zelfs al de tweede keer deze maand.