zeg
zullen wij
het volle net
eens open maken
de vette vis
weer laten gaan
het land
van onze arbeid
een jaar lang
braak
laten liggen
wachtend
in rust
om uit te ademen
van alle overjarige mest
zeg
zullen wij
eens vaker zwijgen
bij zoveel
moeilijke vragen
gaan zitten
en delen
in het verdriet
dat geen uitweg
meer ziet
en de pijn
die niet
is weg
te poetsen
helpen
dragen
door
aanwezig
te zijn
gewild
gericht
en vol aandacht
ook al
helpt
het niet
lost het
niets op
blijft het
even donker
als voorheen
iemand
die luistert
zelfs
in de diepste stilte
en weet
van de storm
in het meer
van een ziel
is balsem
voor verdriet
een strohalm
als houvast
een fles
om tranen
op te vangen
zeg
zullen wij
het net
eens werpen
aan de andere
zijde
van de boot
van groei
vangen
op niets
zwijgend
in de nacht
deinend
op de golven
wachtend
op het licht
wij
praatjesmakers
haantjes de voorste
drukdoeners
bouwers
en brekers
vissers
van niks
proberen
te zijn
Wat prachtig verwoord!
BeantwoordenVerwijderen