Grappig gezicht altijd, waterkippen die elkaar nazitten, al lopend met hun grote flaptenen over het water. Maar meestal te plotseling en onverwacht, te snel en te ver weg om goed vast te leggen op de foto. Voor je goed en wel je camera gericht hebt, is er al weer een ondergedoken, verstoppertje aan het spelen, op de vlucht voor de liefde ...
Maar vanmorgen stapte ik even van de fiets om de opengebarsten knoppen van de lente vast te leggen, toen achter mij zich een waar spektafel ontvouwde. Twee mannetjes gingen elkaar te lijf en niet al te zachtzinnig. En ze bleven maar doorgaan, vlak onder mijn ogen. Tijd genoeg dus om de camera te richten, af en toe te knippen, te richten en te wachten tot het allemaal weer opnieuw begon.
Uiteindelijk kwam er een winnaar uit de bus, die zijn opponent triomfantelijk beklom en zijn snavel nadrukkelijk in diens nekvel prikte. Kopje onder. En nog een keer.
Toen pas durfde het vrouwtje zich te laten zien en horen.
En met een paar minuten was het weer over. De verliezer spoelde zich even af, koelde zijn woede met water, schudde zijn kop en droop af.
En een unieke kans voor mij, al kun je de snelle bewegingen van die vlugge jongens nooit goed vastleggen. Maar zo dichtbij, dat was me nooit eerder gelukt. Maar een vreemd spel blijft het, die liefde, gepaard gaande met heftige jaloezie ...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten