Nee.
Een zere rug is niet leuk.
Naar de fysiotherapeut is tamelijk omslachtig.
Het kost tijd.
Maar soms.
Soms is het ook een zegen.
Een extraatje.
Een knipoog van boven.
Als je dan zo maar weer getuige mag zijn van het opkomen van de vertraagd ontwakende winterzon, die een betoverend licht legt over het verstilde landschap in de sneeuw.
Dan wordt het een sprookje.
Waar je even in rond mag dwalen.
Verwonderd, verbluft, geboeid, gefascineerd.
Een wauw-moment.
Dan blijf je omkijken, stoppen, afstappen, knippen, vastleggen.
Vandaar.
Een hele serie.
Van licht en kleuren, mist en sneeuw, gekleurde hemeltinten.
En toch maar af en toe de rechtstreekse zon ook erbij.
Jammer van de vlekken, het scherpe licht.
Maar zo mooi.
Zo wonderlijk.
Ja, sprookjes bestaan.
Echt.
Soms.
Ik mocht er even vertoeven.
Ik was er live bij.
Als een woordeloos meditatief morgengebed.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten