Reflectie

Sta je foto's te nemen.

Afgestapt van je fiets.

Van de witte sneeuw.

Van de koele mist.

Van de zon die er aan komt.

En op het landschap een betoverend licht legt.

Als voorbode van een zonnige dag.

Ingehouden adem.

Knip, knip.

Adembenemend zelfs.

Gedrongen om vast te leggen.

Alle obstakels te vermijden.

Lantaarnpalen, lichtmasten, verkeersborden.

Mensen zelfs.

Dan.

Valt je oog.

Op licht.

Ver weg.

Door de mist gedrongen.

Spattend licht, maar omfloerst.

Rood en geel.

Ingehouden adem licht.

Gebroken in tientallen brokken.

Pas ingezoomd zie je wat het is.

Reflectie van de zon.

Net boven de horizon gekomen.

Weerkaatst op de ramen van een flat.

Kilometer verderop.

Maar opvallend.

Bijzonder.

Zo.

Zijn wij ook.

Reflectie.

Afspiegeling.

Weerkaatsing.

Van goddelijke oorsprong.

Geboren uit het licht.

Geworden.

Geboren.

Om te schijnen.

Te stralen.

Te reflecteren.

Glorie te weerspiegelen.

Te vlammen.

In de mist, in de schemer, in het duister.

In de vroege morgen.
In het midden van de nacht.

Zo.
Zou het moeten zijn.
Zou het kunnen zijn.
Als je leeft voor het licht.
Als je geraakt bent.
Als je gevuld bent.
Met liefde.
Met licht.
Met leven.

Zo.
Zijn we bedoeld.
Bekleed.
Voorzien.
Van een laag.
De spiegel van ons leven.

En zo.
Was deze reflectie.
Vanmorgen.
Een reflectie.
Een mijmering
Overdenking.
Op reflectie.

Een spiegel.
Van het licht.