dit
witte
wollen
manna
teder
uit verre hemelen
gezaaid
kriskras
in slowmotion
en gehuld
in bitter zwijgen
naar donkere aarde
neigend
het lijken
tranen
van vervlogen
wolken
wetend
van verleden
wenend
van voorbij
maar
het legt
bedoeld
een sluier
over ons weten
symbool
van willen
maar vergeefs
getracht
het biedt
ons
nieuwe hoop
van wat
zou kunnen
komen
gewiste
schone lei
niet bezoedeld
nieuwe kansen
ontelbaar
gedeeld
heimwee
in kristallen
wonderen
verpakt
het roept
verlangen op
te vliegen
tegen stroom
van vele vlokken
in
omhoog
naar oorzaak
bron
en leven
tot
samen
smelten
in een smetteloze
zee
zover
het oog
kan zien
Geen opmerkingen:
Een reactie posten