Als alles te veel is ...

Als ik niet alle bergen kan beklimmen.
Niet alle paden af kan gaan.
Niet alle nieuws kan lezen.
Niet alle moois ontwaren en genieten kan.
Niet alles proeven en ondergaan wat maar te wensen is.
Niet bij kan houden wat er allemaal gebeurt.
Niet alle vriendschappen kan onderhouden.
Niet al het overmatig interessants kan lezen.
Niet alle waarheid tot mij nemen kan.
Laat staan begrijpen wat ik niet begrijpen kan.
Niet alle schoonheid kan ontdekken.
Niet alle knopen kan ontwarren.
Niet ver van huis de rust kan vinden.
Als mijn jaren en mijn dagen niet voldoende kunnen zijn om alles tot mij te kunnen nemen.
Als mijn geest nooit groot genoeg zal zijn om alles te kunnen bevatten en bewaren, op te slaan als herinneringen, wijsheid en waarheid.
Als alle woorden niet kunnen bevatten wat ik weten wil.
Als er teveel onbevattelijks is.
Als er een grens is aan mijn kunnen en kennen, meten en weten, vastleggen en vasthouden.

Misschien.
Wellicht.

Zou het dan kunnen, dat dat het niet is wat ik zoek?
Dat er iets anders is wat op ontdekking wacht?
Dat ik iets anders dringend nodig heb?
Dat er wat wacht.
Waar ik overheen kijk.
Wat mij ontschiet.
Wat mijn leven mist.
Een doel wat ik mis.
De kern die mij ontgaat.

Als alles te veel is, is niets dan het al?