Jubileum

Vandaag precies een jaar geleden begon ik met deze weblog. Een mini-jubileumpje dus. Een gedenkmoment. Even pas op de plaats. Achterom kijken. Waar kom ik vandaan? Hoe ver ben ik al gekomen? Wat heeft het opgeleverd? Wat is het rendement. Input? Output?

Tja, ik ben niet zo'n marktdenken type, zo'n moderne manager, zo'n onderwijstechneutambtenaar, met een leraarvolgssyteem en persoonlijk-opleidingsplan, zo'n zorgvuldig calculerende burger.

Ik word niet gedreven door ambities of hooggespannen verwachtingen. Ik heb geen strak plan opgesteld van te voren, met een einddoel en een tijdpad.

Ik ben zomaar begonnen. Onvoorbereid. Omdat ik het leuk vond.

En nu, achterom kijkend, durf ik te stellen dat ik het nog steeds erg leuk vind, nog leuker dan toen ik begon. Dat ik me over mezelf verbaasd heb af en toe. Wat er allemaal in mijn hoofd bleek te zitten. Wat er uit kwam. Vroeger op papier, nu op een beeldscherm. Gedachten die zich vormden tot woorden. Woorden die zich vormden tot zinnen. Zinnen die verbanden legden. Ideeën die opborrelden uit een schijnbaar onuitputtelijke bron van creativiteit. Een vulkaan van vurige gedrevenheid. Driehonderdzevenenzeventig berichten in een jaar, een productie van gemiddeld één per dag. Ongelooflijk ...

Ik ben helemaal geen opschepper. Juist zeer bescheiden, dat durf ik in alle nederigheid toch wel te stellen ... Maar hier ben ik best een beetje trots op. Mag dat? Het stemt tot dankbaarheid, omdat blijkt dat er een verborgen talent in mij sluimerde. Achteraf zijn er lijntjes in je leven te trekken, aanwijzingen te zien. Een multomap vol dagboekaantekeningen uit de puberteit, zo rond mijn dertigste diverse verhaaltjes getypt. En nu deze fontein van gedachten, die zich langzaam maar zeker vormt, gestold tot korte essays, overdenkingen, bijbelstudies, verhaaltjes en gedichten. Opgeleukt met muziek en veel foto's, twee van mijn andere hobbies.

Dacht ik in het begin nog al snel uitgeput te zullen raken qua ideeën, dat bleek in het geheel niet het geval te zijn. De actualiteit, dingen die je leest op andere blogs, later nog twitter erbij, bleken al snel een bijna onuitputtelijke bron van herkenning te geven, of juist aanleiding te geven om er dwars tegenin te gaan.

Het heeft me allemaal ook wel dingen geleerd. Over anderen, maar ook over mezelf. Het leert me nog meer te relativeren. Je komt met van alles en nog wat in aanraking. Je wordt aan het denken gezet. Gestimuleerd. Uitgedaagd.

En dan te bedenken dat alle andere dingen in je leven ook gewoon door blijven gaan. Je werk, nog nooit zo druk geweest het laatste jaar. Een hernia, die eigenlijk de directe aanleiding vormde, waardoor je lichamelijk tegen beperkingen aanliep. Evangelisatiewerk in de kerk en in werkgroep Keerpunt, samenwerkingsverband van vijf verschilende kerken in ons dorp. Alpha. Gesprekskring. Gezin, met verschillende opgroeiende pubers niet altijd even rustig, om het zacht uit te drukken. Ziekte van één van de kinderen. Ziekte en uiteindelijk overlijden van mijn schoonvader.

Af en toe om een beetje gek van te worden. Maar, vreemd genoeg, soms is schrijven, uiten, je even afsluiten, dan weer een uitlaatklep. Om het allemaal vol te kunnen houden. Even iets anders. Even terugtrekken. Ter bezinning van jezelf. Even stilstaan en mijmeren.

En, juist als je volop deelneemt aan het leven, bruist het van ideeën. Foto's die je maakt op wandelingen, bedoeld om je lichaam in conditie te houden en het laatste jaar ook je rugspieren te trainen, zijn weer aanleiding voor bespiegelingen. Beelden roepen taal op. Vergelijkingen. Gelijkenissen.

En je merkt bij jezelf, dat je niet alleen een rationeel wezen bent, maar ook gevoelig, intuïtief. Introvert zijn wil niet altijd zeggen ongevoelig. Een denker, die zijn gevoelens analyseert, hoeft niet zonder gevoel te zijn.

Maar, schrijven is ook gelezen worden. Is herkenning oproepen. Is reacties uitlokken. En dat heeft weer contacten tot gevolg. Een nieuw sociaal netwerkje ontstaat. Heel leuk. Soms oppervlakkig, soms diepgaand.  En het een lokt het andere uit. Ik leer ervan. Ik groei ervan. En ik hoop dat anderen dat ook doen.

Voorlopig blijf ik dus wel even doorgaan. Het motiveert mij. Stimuleert. Denkprocessen gaan maar door. En feedback geeft groei, prikkelt enorm. Publiek optreden is niets voor mij. Interactie is ook lastig als je altijd secundair reageert. Maar iets bedenken, verwerken, vormen, droppen en dan wachten op de plons, de rimpelingen, dat is uitgesteld spannend. In dat tempo kan ik het behappen ...

Maar er zijn ook grenzen aan mijn elasticiteit, mijn productiviteit. Ik uit mij dus altijd in vlagen. Soms dagen niks, en dan ineens drie keer per dag. Ik heb gemerkt dat vooral twitter redelijk verslavend en dus tijdslurpend kan werken. Reuze leuk en interessant, maar goed om af en toe even te missen. Het werkt fragmentarisatie in de hand, als dat tenminste een Nederlands woord is.

Zelfbeheersing dus. En dat is meteen mijn bottleneck. Omdat ik van nature zo nieuwsgierig ben, alles wil weten, alles wil volgen, moet ik mezelf af en toe tot de orde roepen. Op de rem gaan staan. Gewoon stoppen met alle input.

Niet voor niets heb ik mijn blog de naam meegegeven 'God-is-in-de-stilte'. Ik geloof daar nog steeds in, ik sta er volledig achter. Want ik weet dat ik die stilte nodig heb, om op te laden, contact te zoeken met God, te luisteren naar mijn innerlijke stem, woorden van Boven te ontvangen, open te zijn en ontvankelijk.

Maar daar moet je wel heel bewust tijd voor vrijmaken. Plannen. Alles even loslaten. Van ophouden weten. Hoe belangrijk alles ook is. Dat wil ik aan anderen laten weten. Maar daar moet ik mezelf ook toe dwingen, toe aanmoedigen, toe oproepen.

Omdat het essentieel is in een mensenleven. In mijn leven.

Daarom schrijf ik. Uit ik mezelf. Geef ik door wat ik heb geleerd. Geluisterd. Gevonden. Ontdekt. Omdat ik ben aangeraakt. Begenadigd. Begiftigd. Stilgezet. Gevormd.

Omdat ik ben wie ik ben. Omdat ik mag zien wie ik mag zijn. Tot nader order. Tot uw dienst. In Zijn dienst.

Omdat ik door wil geven, mee wil laten proeven, uit wil delen, opmerkzaam wil maken, ogen wil openen, wakker wil schudden, aan wil raken, wil wijzen op zoveel moois, wil laten genieten van de schepping, herkenning wil bieden.

Zodat we samen verwonderd zullen zijn. Buigen zullen voor het wonder. Allemaal leren dromen en verlangen, leren vliegen naar het licht, werken aan een betere wereld met meer begrip en meer liefde.

Daarom. Dus. Een jaar. Woorden, beelden, verbeelding. Een stukje van mezelf. Voor wie het lezen wil. Voor wie het weten wil. Een verhaaltje voor het slapen gaan. Een les om op te staan. Een openbaar dagboek.

Gefeliciteerd dus maar met mezelf ...!