The beauty of brokenness (2)

Schreef ik gisteren al over 'the beauty of brokenness', het mooie van de aftakeling van de ijslaag op het water, door de inwerking van de combinatie van wind, stroming en water, waardoor prachtige patronen ontstaan, maar wat ik niet liet heb laten zien, was wat anders wat ik 's middags waarnam. Waarvoor ik ben afgestapt. Door mijn hurken ging. Want hoewel de batterij van mijn camera leeg was, had ik nog een kleine reservecamera bij me, met een kapotte display, dus je ziet niet wat je doet, maar hij kan nog wel gewoon foto's maken. Of, in dit geval filmen.

Want ik was ook getuige van het knisperend geluid van kruiend ijs. Weliswaar een dunne laag ijs, weliswaar in beperkte mate, maar toch een mooi gezicht, een mooi geluid. Maar omdat de film nogal schokkerig was geworden, en het geluid van de wind het knisperen van het ijs overstemde, wilde ik vandaag weer een rondje lopen om dat geluid opnieuw te 'vangen'. Helaas was het grootste deel van het ijs gewoon weg, in één dag verdwenen. Jammer genoeg. Alleen in de kleinere sloten lagen nog wat restanten.

Vandaar nu toch maar die film van gisteren. Met de vermelding van erg schokkerige beelden in het begin, en veel bijgeluiden van de wind. Maar het blijft gewoon een mooi gezicht, die over elkaar heen schuivende, brekende, glinsterende, kruiende plakken flinterdun ijs ....


Voor een groter formaat, even links onderin het beeld op YouTube klikken.

En vandaag, toch weer drie uur gelopen. De weilanden waren vreemd groen, nu de sneeuw verdwenen was. Het waaide hard. Af en toe regende het zelfs. Maar toch ook weer een paar foto's genomen van dat ijs. Die vreemde vormen en uitgesleten sculpturen, de mooie breuklijnen, de glinsteringen van water en licht. Het blijft moeilijk om goed vast te leggen. Soms krijg je een abstract gevoel bij de vormen. Maar ook dit is schepping. Vervorming. Verval. Slijtage. Begin van verdwijning. Restjes schoonheid. Juweeltjes om van te genieten.