Later ...

Als kind hoorde je dat wel eens zeggen.
Later ...

Als je groot bent.
Dan mag je het horen.
Dan zul je het weten.
Dan kom je er wel achter.

Dat prikte.
Dat irriteerde.
Dat prikkelde.
Dat wekte nieuwsgierigheid op.
Alsof het leven nu niet bestond.
Later ...

Het zal niet kwaad bedoeld zijn.
Wellicht werd je zelfs in bescherming genomen.
Omdat je voor bepaalde kennis nog niet 'rijp' genoeg was.
Maar leuk was het niet.

Je jeugd.
Een trein van trage tijd, die langzaam verglijdt.
Wachten op later.
Van hot naar haar gesleept worden.
Meeliften op wat anderen over je beslissen.
Schoolbanken verslijten.
Kennis vergaren, die niet ter zake doet.
Boeken verslinden.
Vergezichten zien.
Andere werelden ontdekken.
Dromen oppompen.
Zomeravonden besteden aan lanterfanten.
Alsof er niets te doen lijkt.
Verlangen naar later.
Als je groot bent.

Nu.
Jaren later ...
Nu het daadwerkelijk laat geworden is.
De tijd vergrijsd.
Leeftijd gevorderd.
Rijper, maar niet altijd wijzer.
Wijzer, maar niet altijd rijper.
Nu de kennis van toen al lang weer is weggeëbd.
Doorgespoeld.
Het verlangen tot dromen overwoekerd door de alledaagse werkelijkheid.
Uitgeblust.

Hectiek die het wereldbeeld bepaalt.
Alles om je heen lijkt om centenkwesties te draaien.
En de tijd zelf, die lijkt altijd te kort te schieten.
Te verdwijnen als sneeuw voor de zon.
Een bodemloze put.
Vooruitgeschoven achter de horizon van morgen.

Nu hoor je het af en toe nog wel eens zeggen.
Later ...

Dan worden er dromen gedeeld.
Plannen gesmeed.
Verwachtingen gewekt.
Vakanties gepland.
Voor later ...
Als men met pensioen is.
En er weer tijd beschikbaar komt.
En men echt kan gaan leven.
Uit de tredmolen getreden.
Vrije bejaarden.

Maar soms komt het zover niet.
Een ziekte openbaart zich.
Er wordt een slag geslagen.
De dood slaat toe.
Leven voorbij.
Weg later ...

En in de kerk dan?
Als je gelooft?
Dan gaat het ook vaak over later.
Als alles goed zal zijn.
Volmaakt.
En anders.
Beter.
Ooit.
Een andere droom.
Bidt er maar om.
Als je durft.

Maar.
Als alles draait om later.
Wat is dan nu?
Wat is het waard dat ik ben?
Is de werkelijkheid alleen een tussenstation?
Een noodzakelijk kwaad?
Een wiebelig koord?
Een zucht van niks?

Ik geloof er geen snars van.
Ik wil niet dromen van later.
Niet alleen tenminste.
Maar later komt vanzelf.
Je kunt hooguit speculeren.
En wie weet hoe ver je er wel niet naast zult zitten ...

Ik leef nu.
Niet later.
Nu bepaalt later.
Dat wel.
Dat zeker wel.

Dus.
Niet later.
Maar nu.
Overal.
Altijd.
Bewust.
Met nadruk.
Essentieel.
Pontificaal.
Basaal.
Realistisch.
Laag-bij-de-grond.
In de modder.
Ontnuchterd.

Maar.
Daarnaast.
Daarboven.
Daar omheen.
Daar doorheen.
Gelijktijdig.
Aangehaakt.
Dubbelzinnig.
Omstrengeld.
Dooraderd.
Verweven.
Een bovenlaag.
Een tussentijd.
Een ander universum.
Maar even realistisch.
Een zijnswijze.
Maar onzichtbaar.

Intense stilte.
Eenvoud.
Essentie.
Een open oog.
Herkenning.
Een knipoog.
Vergezichten.
Twijfelgeloof.

Aanraakbaarheid.
De gave om te bukken.
De neiging om te reiken.
De zegen van geven.
Een hart dat klopt.

Een nuchter zuchtje wind.
Een wapperend gordijn.
Een vederlichte wolk.
Een dubbele bodem.
Geheimenis.
Fluistertaal.
Mysterie.

Gewekt verlangen.
Gevoelsmuziek.
Ontwortelde kunst.
Zwevende decors.
Rijp beraad.
Loslippigheid.
Uitwaaierend zaad.
Zinnigheid.

Hoopvol.
Nuchter.
Vloeibaar als water.
Hartstochtelijk als vuur.
Vol van passie.

Bedachtzaam.
De adem van innerlijke rust.
Lichtvoetig.
Een vleugje eeuwigheid.
Genadetijd.

Later ...?
Later is allang begonnen.
Later houdt ook nooit meer op.
Laat maar komen.
Kom maar op.
Nu ...!

Als je het durft zien.