Een trage oversteek

Gisteren, na de regenbui waar ik in verdwaald raakte, toen de voorjaarszon weer vrolijk was gaan schijnen en ik weer op weg was naar huis, ben ik nog even een kwartiertje van de fiets gestapt en heb op mijn knieën en op ooghoogte een pad op de foto gezet, die mijn (fiets)pad kruiste.

Op zich niets bijzonders, ware het niet dat deze pad tergend langzaam vorderde. Een kwartier dus, voor een hooguit twee meter breed fietspad. Maar het had wel een oorzaak. Het was duidelijk te zien dat hij telkens een of twee 'stappen' deed en toen met zijn snufferd op het asfalt landde. Het was meer strompelen.

Hij was, bij nadere bestudering, namelijk nogal kreupel. Niet alleen zat zijn zijn ene oog halfdicht, maar daar loop je natuurlijk niet mee. Het leek of zijn voorpoten er verkeerd-om aan stonden. Zijn tenen/vingers stonden naar achteren in plaats van naar voren. Het was wat aandoenlijk om te zien, je zou er meelij van krijgen. Een gehandicapte pad ...

Toch, het was ook een volhouder. Hij moet pijn geleden hebben, maar hij ging door, telkens opnieuw na een korte rustpauze. En uiteindelijk behaalde hij de andere kant van het gras.

Hij was niet groot, hij was niet mooi, maar hij trok wel mijn aandacht en hield die vast. Hij was niet volmaakt, maar feitelijk mismaakt. Hij wekte mijn bewondering door zijn doorzettingsvermogen. Het was een bijter, een vechter, een worstelaar. En hij kwam waar hij wezen wilde. Onverzettelijkheid heeft een langere tijd nodig, en de weg lijkt misschien langer en moeizamer te zijn.

En dat viel mij allemaal op. En sprak mij aan. Daar op mijn knieën. Ook het niet-volmaakte heeft recht op leven. En verdient onze aandacht. Dat we even de tijd nemen om stil te staan, te kijken, te bukken. En misschien juist wel wat meer applaus te geven dan de toch al getalenteerden ... Omdat het zoveel meer moeite kost.