aan een stuk
dood hout
hangt de mens
die te goed was
voor deze wereld
wonden geslagen
woorden verdragen
armen gespreid
en vastgenageld
als een zegen
vol huiver
in elke druppel
zweet de pijn
van een generatie
geperst
in de diepste
duisternis
het licht
van het begin
van de schepping
ondergedompeld
in die alles
doordringende
schreeuw om dorst
wordt de bron
van levend water
drooggelegd
in een punt van de tijd
vindt het leven
de dood
de omgekeerde weg
de hoogte daalde af
het onderste komt boven
als
een vader
zijn kind
verlaat
en het kind
de geest
geeft
hart
verscheurend
adem
benemend
eenzaam
vindt
een herder
zijn schapen
terug
een weg
geëffend
een gat
gedicht
eeuwigheid
heringericht
het zwarte gat
van ellende
wordt een bron
van troost
een zegen
tot leven
het wonder
van wonden
die pijn
genezen
geen grotere
blijdschap
is te vinden
dan in dit diepste
onpeilbare
verdriet
en de meest
intense stilte ooit
in een graf
gevangen
wordt
een intieme
ontroerende lofzang
die nooit meer op zal houden
Geen opmerkingen:
Een reactie posten