Ontmoeting

Soms loop je in je eentje te dwalen in een donker bos, fototoestel bij de hand, geen kip te zien, loerend naar kansen, wachtend op onderwerpen, alert op beweging. En word je zo maar aangesproken. Stelt iemand een vraag. Heb je zowaar een ontmoeting.

Zo ook gisteren. 's Middags op de fiets naar Alblasserdam, ondanks de dreigende wolken en de regelmatige ontladingen van motregen, om in het park van het Lammetjeswiel, waar ik zeker dertig jaar niet meer geweest ben, te proberen wat foto's te maken van de laatste restjes herfst. Na een half uurtje komt er een klein meisje van een jaar of zes, zeven naast me lopen met haar hond. Ze babbelt er vrolijk op los, spontaan en ongedwongen. Je kunt daar van genieten, van die openheid. Een ontmoeting die je goed doet. Je weet dat ze zal veranderen, wellicht door schade en schande. Tegelijk ben je je er ook van bewust dat je hier helemaal alleen in dit park loopt, met een jou onbekend meisje, en je herinnert je maar al te goed de soms schokkende krantenberichten. Wat kan er al niet gebeuren?

Toen ik later weer wegging, heb ik me nog een keer extra omgedraaid, om naar haar te zwaaien. Ze stak lachend haar hand op.

Terug in Nieuw-Lekkerland, in het schemerduister nog snel even het hondenbos betreden en geprobeerd wat te experimenteren met een flits-variatie, de slow-sync-flits, waarbij je eerst flitst en de sluiter nog even open blijft staan. Hierdoor kun je de voorgrond inflitsen en met de langere sluitertijd de achtergrond ook nog in beeld krijgen. Weer een spontane vraag van een mevrouw die de hond uitliet, of het een beetje wilde lukken. Even een kort gesprek. Zomaar een ontmoeting. Twee minuten. Maar zo anders dan als je mensen groet die je onderweg tegenkomt en ze zeggen gewoon helemaal niets terug ...

Zo hangt ons leven aan elkaar van soms 'toevallige' ontmoetingen, van mensen die onverwacht je pad kunnen kruisen. En zo kan het ook gebeuren dat je door het bijhouden van een weblog in contact komt met mensen, die je niet eens kunt zien en normaal gesproken ook nooit zult tegenkomen. Want het is leuk om te schrijven, je gedachten te ordenen en te sturen, je ideeën te uiten zelfs, maar het is toch het allerleukst als je ook reactie krijgt. Ook dan is er dus eigenlijk sprake van een ontmoeting. Wellicht niet eens aan tijd of plaats gebonden, maar toch van hart tot hart.

En de interactie, dat is iets moois, iets kostbaars. Iets om te koesteren. Twee weken geleden hebben we met een aantal mensen die zijn aangesloten bij de groep 'Christelijke webloggers' een ontmoetingsdag gehad, een 'Bloggersday'. Dan zie je de mensen, waarvan je anders alleen leest, ontmoet je, spreek je, voor het eerst, maar ongedwongen, en van hart tot hart. Een bijzondere ervaring.

En soms, dan is er ineens die interactie, bij het lezen van elkaars blogberichten.
Dan ga je de diepte in.
Dan steek je elkaar aan.
Dan wek je elkaar op.
Dan raak je elkaar even aan.
Hoe dichtbij kun je komen?
Hoe één kun je worden?
Daar zijn de laatste jaren meerdere voorbeelden van voorbij gekomen.

Wat je daarbij op kan vallen, is dat het niet gaat om het al dan niet mooi opschrijven van iets bijzonders. Juist niet. Eerder gaat het om op een open, kwetsbare manier iets aan de orde stellen, wat op je hart ligt, wat op je lippen brandt, wat je niet langer voor je kunt houden. Dat roept reacties op. Dat geeft herkenning. Dat biedt kansen op gesprek. Eerlijk en onopgesmukt. Over muren en afstanden heen.

Elkaar blind in de ogen kijken. Elkaar van een afstand ondersteunen, uitluisteren, omhelzen, huggen. Mooi is dat toch ...! Dan is de wereld klein, dan is ruimte en tijd niet meer van belang.

Een voorbeeld wil ik wel geven. Omdat het mijzelf ook nog steeds verbaast. Een van mijn medebloggers, Linda Zwaan, die ik dus twee weken geleden voor het eerst sprak en in de ogen heb gekeken, schreef de week daarop een mooie blog onder de naam 'Focus'. Lees het maar.

Een blog in de vorm van een gebed aan God. Een serie openhartige vragen aan God, die, uiteraard niet beantwoord werden, of beantwoord zullen worden. Persoonlijke worstelingen, het is al knap als je ze durft delen. Als je toegeeft dat wat je gelooft, gewoon wel eens overwoekerd dreigt te worden door twijfels en onbeantwoorde vragen.

En terwijl ik het las, het was nog maar net gepubliceerd, gebeurde er iets. In mij. Met mij. Door mij. Ik dacht niet na, maar schreef meteen een antwoord. En wat ik normaal niet zou doen, deed ik nu wel, ik schreef mijn reactie als was het rechtstreeks afkomstig van God zelf. De woorden vloeiden er zomaar uit. Wat in jaren is opgeslagen aan lezen en ontvangen, ontdekken en waarnemen, balde zich nu samen in enkele zinnen van geven en delen.

Je weet het toch, mijn kind, dat Ik juist in de stilte tot je hart wil spreken, dat Ik in het diepe donker van de nacht dichtbij je ben? Je hebt het toch gehoord, dat Ik het zwakke wil gebruiken, het verlorene wil zoeken, de gekwetsten liefde schenken wil? Midden in de pijn en teleurstelling, het verdriet en brandende vragen, misschien wel heel diep verborgen, in het diepste plekje van je hart, daar kon Ik soms zomaar met een lichtje naar binnen schijnen, omdat een deur dan op een kiertje open staat.  

Wees maar gerust, mijn kind, Ik weet van al je vragen. Ik ben er bij. Ik heb je al gekend, voor je geboren was. Rust nu maar, in mijn liefde, die is voor jou genoeg. Altijd.  

En later, veel later, dan zal Ik je eens wat vertellen, zo’n mooi verhaal, zo vol verrassingen, dan zul je huilen, tranen van geluk. Echt waar, geloof Me maar …

Dat is zo verbazend om mee te mogen maken, om er getuige van te zijn, om er zelfs deel van uit te kunnen maken. Een schakeltje in het proces van inspiratie en ontvangen van zegen en weer doorgeven. Daar word je stil van, zoals de reacties ook luidden.

Want als je eerlijk de Bijbel leest, dan komt het daar toch op neer? Geen theologie, geen logica, geen systeem, zelfs geen religie.

Nee, een machtige God, die de wereld heeft gemaakt, speciaal voor de mens.
Een God, die liefheeft. Die ons het mooiste wil geven wat Hij had.
Een God, die mens werd.
Die door zwakte heen wil werken.
De niet-gemakkelijk weg neemt.
Via duizend omwegen Zijn doel bereiken zal.

Een God, die luistert.
Een God, die een ontmoeting wil.
Een echte ontmoeting.
Over dimensies heen.
Voor Wie ruimte en tijd geen grenzen kent.

Ongelooflijk, toch?
Nou ... geloof het maar wel.
Het is echt waar.
Hij heeft het zelf gezegd.