Dat dat allemaal is gebeurd, toen?
Dat dat waar is?
Was je erbij?
Dat dat allemaal nog gaat gebeuren?
Geloof je echt in wonderen?
Heb je dan geen verstand gekregen?
Kun je niet logisch denken?
Ben je wel goed bij je hoofd?
Je bent toch niet gek?
***
Ach, wat zal ik zeggen ...?
Het is niet zo moeilijk om te geloven als je het ziet.
Voor je neus.
De zomer in vol ornaat.
De kleuren.
De veelzijdigheid.
De bloei.
De pracht en de praal.
Een wonderwoestijn.
Het is al lastiger, in de nacht, als je niet kunt slapen.
Als het heel lang duurt.
Als je lang moet wachten.
Dan zal het komen, toch, altijd weer, dat einde van die nacht.
Dat nieuwe begin van het licht.
Van de morgen.
Van de volheid van de dag.
Het is zelfs niet zo moeilijk in de winter, als je weet dat toch elk jaar de zomer komt.
Ook al zie je het nu niet.
Nog niet.
Later.
Na de kou en het licht.
Na de regen en de dauw.
Na lang genoeg wachten.
Dan zal het komen.
Dan zal het er zijn.
Zeker weten.
Nou ja, vast vertrouwen.
Ach, gewoon wachten ... en heel geduldig zijn.
Want wondere moeten soms rijpen.
Toch.
Ja, ik geloof het eigenlijk wel.
Heel diep, van binnen.
Soms, door de twijfel heen.
Omdat ik het weet.
Niet met mijn verstand.
Maar met mijn hart.
Omdat ik het zie.
Niet met mijn ogen.
Maar met mijn hele ziel.
Het komt.
Het gaat gebeuren.
Omdat ik geloof, dat wat ik geloof ...
Nou ja, ik geloof dat dat ook ooit is gezaaid.
Met liefde in mijn dode akker.
Als een wonder in mijn kille hart.
Als een belofte met een gouden randje.
Als een brandend kooltje vuur.
Als een piepklein zaadje wonderlijkheid.
En ook, omdat ik af en toe van die knipoogjes zie.
Knipoogjes van licht.
Wolken met een kleurtje.
Gouden randjes.
Zilvervlokjes.
Diepte-tranen.
Woorden lees, herken, huiver.
Ze vallen op hun plaats.
Omdat de stilte beloften laat horen.
Schaduwen van de zomer.
Tegoedbonnen voor toekomstwonderen.
Omdat ik het voel, diep van binnen, zinderen in mijn hart.
Zingen in mijn ziel.
Omdat het er dan uit moet.
Want, ik bedoel, waar komt dat anders vandaan?
Iets uit niets?
Ik ben toch niet gek?
Nou ja.
Misschien ook wel.
Een beetje gek.
Als je bedoelt, dat ik mijn verstand soms even laat voor wat het pretendeert te zijn.
De logica zijn plaats wijs.
Aan de voet van de liefde, die de wereld overwon.
Omdat het is gebeurd, toen, in het duister, ongezien, onverwacht.
Omdat het leek, heel lang, alsof er niets gebeurde.
Maar het groeit, nog steeds, groter en groter.
Al eeuwen lang.
Het verlangen, dat vervuld zal worden.
Het komt dichterbij.
De belofte die gedaan is, het ontvouwt zich.
Er naderen voetstappen.
Het punt van uitzicht komt in zicht.
Een beetje gek?
Ja, misschien wel ...
Gek van liefde, gek van verlangen.
Gek van twijfel, gek van de tegengeluiden.
Een wirwar, een smeltkroes, eer mallemolen.
Maar toch ook, doorkijkjes, weidse blikken, beelden die spreken, verhalen die beklijven, liederen die aanspreken, woorden die blijven hangen, vuurtjes die nagloeien, een wind die aanwakkert, een geest van herkenning, kleuren die spelen met het licht.
Want ik heb namelijk ook een bescheiden hyper-alertheid-syndroom voor wonderen ...
Ja, ik geloof het wel zelf.
Ja.
Eigenlijk best wel.
Vanmiddag nog, ik zag het gebeuren, het licht sijpelde door, wolken braken open.
Een beeldende preek.
Een concert van lichtpuntjes.
Een schilderij van beloftes van liefde.
Ik heb ze verzameld.
Als bewijs.
Bewijs van die gekte.
Kijk je mee?
Durf je het aan?
Deel je in mijn verwondering?
Mag ik je aanwakkeren?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten