De mist van de dag

De wolken vol vocht en damp nestelden zich bij het ontwaken van de morgen op de geduldige oppervlakkigheid van de wachtende aarde. Belemmerde bewust het zicht op het vroege licht, vulde ons beeld met eenzame vlagen van grijsheid.

Morgen was opeens verdwenen achter de dichtbij gekomen horizon en sloot zich nauwer om het moment. 

Er hing een kilte in de lucht, er droop vreemd vocht van de bomen, de vogels waren vreemd rusteloos en draaiden korte kringetjes in het water, in de lucht.

Het lijkt eng, zo'n kort zicht. 

En toch is het vreemd dat wij onze ogen zo ver opensperren. 

We zien er niet beter van. 

En ook geven we ons elke avond over aan onze eigen kortzichtigheid. 

Sluiten bewust, vol overgave en vertrouwen, onze ogen, wetend dat we de andere dag zullen ontwaken.

Zijn we bang om onze eenzaamheid onder ogen te zien? 

Onze betrekkelijkheid? 

Ons onvermogen om, ondanks plannen en volle agenda's ook maar iets te veranderen aan het onverwachte wat morgen zomaar op kan duiken, al onze wetmatigheden doorkruisend?

Zien we er onze onzekerheid beter door?

O God van de dagen, 

God van het licht, 

God van alles van waarde, 

wat verborgen licht achter het zicht van onze ogen, 

achter het perspectief van morgen, 

onder de diepte van vandaag, 

voorbij de hemel van uitbundige, 

maar ook de sombere wolken.

Leer ons maar vertrouwen op het bijzondere zorgen, 

in nacht en ontij,

en open staan voor Uw aandacht, 

opdat wij ons geven in geloof, 

in de overgave aan het onverwachte,

op het zachte licht, 

op de kleine wereld die U ons schonk, 

op de afwisseling van het leven,

in het koesteren van de geschonken vrijheid van elke dag.

Leer ons maar verder kijken,

verwachten vanachter de horizon,

voorbij wat wij zien kunnen

en wapen ons met verantwoordelijkheid,

beweeg ons met bewogenheid,

en aparte daadkracht,

die kastelen bouwt van zachtheid

deuren opent met kwetsbaarheid,

muren afbreekt met de zegen,

de zegen van Uw onvoorstelbare liefde.

Leer ons maar zingen,

zingen van de toekomst,

zingen van het licht,

zodat wij telkens weer,

onverwacht en onverdiend,

uitgetild mogen worden

boven de omstandigheden,

verder gedragen

dan de mist van de dag, 

de zorgen van vandaag,

zo vaak zo laag bij de grond.