De wereld escaleert

De wereld escaleert.
De maatschappij ontwricht.
Brandhaarden en korte lontjes alom.
In steeds hoger tempo naderen we een einde, voorzien maar kennelijk altijd onverwacht.

Want beschaving blijkt een dun laagje vernis.
Tolerantie heeft ook zo haar subjectieve grenzen.
De politiek is die van een bananenrepubliek.
De overheid regelt en gedoogt, controleert en decentraliseert, voorziet haar eigen vergadertijgers van nog vele eeuwen werk.
We leven tenslotte in een papieren systeem, alles is ten allen tijde te traceren.
De wereldeconomie draait ondertussen ongestoord op vals gebakken lucht.
Nieuwswisselingen temporiseren de hypes, terwijl verhoudingen zoek zijn.
Procenten minder groei worden al betiteld als diepe crisis.

En de massa weet het allemaal ook niet meer.
Zij is op drift geraakt, zwalkt stuurloos maar een beetje rond.
De luchtigheid knalt er daarom lusteloos op los.
Vrijheid kent geen tijd.
De waanzin regeert bij de waan van de dag.

En ook in de kerk geloven ze het wel.
Vormen verhitte discussiegroepen of discussiëren over kille vormen.
Houden het bij het oude of vernieuwen naar de nieuwste mode.
Melken de theorieën uit, spreken zalvende woorden.
Maar indruk wordt er niet meer mee gemaakt.
Want het zal allemaal wel los lopen.

Los.
Los gelaten.
Stuurloos.
Loos.
Leeg.
Lucht.

Gebroken spiegels.
Kan het nog erger worden?


De nacht neigt.
Het oordeel hangt.
Het zwaard dreigt.
Op een dag zal dit kaartenhuis imploderen.
Onherroepelijk.

De wereld escaleert.
Wie het vatten kan, vatte het.

Is er dan geen balsem in Gilead?
Jazeker, die is er, ook om vijf voor twaalf nog.
Als we het zien willen.
Als we het geloven.
Laten we bidden, smeken, zoeken, vragen, pleiten.
Met zijn tweeën, drieën, als kleine Gideon's bendes.
Wie achterom wil kijken, als de vrouw van Loth, helaas, we zullen ze achter moeten laten.
Vooruit, weg, hier vandaan, naar het licht, dat wacht, achter het duister van de horizon.
Geen tijd voor afscheid, geen gelegenheid voor verdriet.
De roeping roept.
Er moet geroepen worden.
De tijd is eindig.
De wereld snelt voorbij en staat op exploderen.
Roep het van de daken, schreeuw het door de poorten, beeld de profetieën uit.

Het Kind dat is gekomen, is ook gegaan.
Dwars door de dood heen.
Ongezien.
Het wacht.
Het bidt.
Het trekt.
Het wenkt.
Het roept.

De Geest, die ons eens heeft bezield, die is ook onder ons gekomen.
Zij talmt.
Zij lokt.
Zij fluistert.
Zij port.
Zij belooft.
Zij vuurt aan.

Maar het geluid van haar stilte, haar geduld, wordt overwoekerd, overstemd, overdonderd door geweld.

Hectiek maskeert.
Grofheid bruskeert.
Gebrokenheid triumfeert.

Het loopt hollend uit de hand.
Althans, zo lijkt het.

Maar er is toch iets vreemds aan de hand.
Het is namelijk voorzegd.
Het is voorspeld.
Het moet schijnbaar zo gaan.
Zo worden.
Door de crisis heen.
Dwars door de nood, de dood, het einde.
Naar een nieuw begin.
Een schone lei.
Terug naar het paradijs, zoals het was bedoeld.
Een hemels visioen.
Een vergezicht.

Het zwakke, het kleine, het tere, het groeit.
Gestaag.
Tegen de verdrukking in.
Dwars door de duisternis.
Gericht naar het licht.
Het ontwaakt.
Wordt ontvouwd.
Het plan rolt zich uit.
Ook ongezien, weer ongezien.
Wat was voorspeld, wordt uitgetekend.
Voorbereid.
Tot ontplooien bewaard.
Tot openbaring opgeslagen.

De wereld escaleert.
Jazeker, wis en waarachtig.
Maar dat is niet het laatste woord.
Ook niet van 2013.
Het jaar onzes Heren.
Anno Domini.

Het zijn de weeën.
Het is de barensnood.

Laten we bidden.
Want de ruiten zijn beslagen.
Maar de tijden, zij zijn gelukkig in God's hand.
En Hij leidt, al weten wij niet hoe of waarheen.
Laten we bidden.
Alsjeblieft.

Het nieuwe leven tegemoet.
Want een hele nieuwe wereld wordt gegenereerd.
Binnenkort zal zij worden onthuld.
In volle glorie.