Gelukkig nieuwjaar, de beste wensen, zegen, het komt allemaal langs.
Zoveel keer, dat het een gewoonte wordt, waarvan de woorden soms niet eens meer goed doordringen.
Een mantra, een steeds herhaald refrein.
Al zullen we het allemaal best menen en zullen de wensen ook zeker oprecht bedoeld zijn.
Vanmorgen ging het in de preek over de zegenbede uit Numeri 6, die ook vaak aan het einde van een kerkdienst wordt uitgesproken.
De HERE zegene u en behoede u;de HERE doe zijn aangezicht over u lichten en zij u genadig;de HERE verheffe zijn aangezicht over u en geve u vrede. (Num. 6:24-26)Dat is pas een mooie wens, een diepe bede, een rijke zegen, voor het nieuwe jaar. Daarom wil ik alle meelezers, volgers, reageerders en mede-bloggers, dit ook van harte toewensen voor het komende jaar.
En daarnaast wil ik iedereen ook een goede balans toewensen.
Nee, niet als tegenwicht voor deze vette, overvulde dagen.
Niet als een lijstje van goede wensen, om wat eerder te veel gebeurde, nu als noodzakelijke correctie te proberen te minderen, en alles wat te weinig gebeurde, nog even snel in te halen.
Niet als een ziekelijke zucht naar alledaagsheid, om alle dromen en toppen af te vlakken, en alle diepten en schrijnende vragen te ontkennen, of vol te gooien met redelijke argumenten.
Ook niet om het leven te begroeten als een permanente vakantie, met alleen maar rechten en rust, vrijheid en onbekommerdheid.
Maar als een uiterst wankel evenwicht, dansend, balancerend op het dunne lijntje van het leven.
Dat als je je leeg voelt, je mag zoeken naar de plaatsen waar je gevuld zult worden met liefde en meeleven, ontferming en mededogen.
Dat als je verdwaalt bent, je wegwijzers zult vinden, dat je durft kijken, dat je wilt geloven, dat je kunt gehoorzamen.
Dat als je tekort schiet, je weer nieuwe moed zult vinden om door te gaan.
Dat als je alleen bent en je soms eenzaam voelt, je samenhang zult vinden in de gemeenschap waar je deel van uit maakt.
Dat als je tijdelijke duisternis ervaart, je het licht mag zoeken van de nieuwe morgen, dat je de deuren van je hart op een kiertje open zult durven zetten, en uiteindelijk uitnodigend zult kunnen openen voor het overweldigend licht van de belofte van de eeuwigheid.
Dat als je je hopeloos voelt, je genade zult mogen ervaren in het besef dat je nooit alleen bent, dat er altijd iemand is die om je geeft.
Dat als je altijd tijd tekort dreigt te komen, je zult leren verlangen naar de eeuwigheid, naar de onveranderlijke Eeuwige.
Dat je gehoord zult worden in de stilte.
Dat je geraakt zult worden door het fluisteren van de wind, als hoop zonder woorden, zo onuitsprekelijk.
Dat je veranderen zult door de helende kracht van het soepele water.
Dat je weer adem zult halen, opgelucht en ingetogen.
Dat je aarzelend weer zingen durft, vanuit de diepte van je gekwetste hart.
Dat je weer woorden zult stamelen, omdat je hart over zal lopen.
Dat je weer stappen zult durven zetten in geloof en vertrouwen, één dag tegelijk, maar wel vooruit.
Dat je zult durven luisteren naar je hart.
Dat je die zegen, die wens, zult horen, zult leren accepteren, wilt aannemen, mee wilt dragen.
Die balans, die wens ik je toe.
Van harte.
Zodat je beseft dat je ook kostbaar bent, geliefd, gewild.
Zodat je wat je ontvangen hebt, ook weer uit mag delen, aarzelend, voorzichtig, met mate.
Zodat wat je geraakt heeft, je hart in vuur en vlam zal zetten en je veranderen zal, en dat ook uit zal stralen naar buiten.
Zodat je weer zult durven dromen, zult kunnen bouwen aan de toekomst.
Zodat je naar woorden zult zoeken, om mee te delen, te verhalen van echte verhalen, te vertellen van de liefde.
Zodat je zult zien waar tekorten zijn, zodat je invoelend zult worden, zodat je meelevend zal zijn.
Zodat je zult luisteren zonder te spreken, waar woorden wellicht pijn kunnen doen.
Zodat je kunt delen waar je zelf doorheen bent gegaan.
Zodat je grenzen over zult gaan, grenzen die je nooit eerder gezien had.
Zodat je zult liefhebben met een onmogelijke liefde.
Zodat je zult gaan, gedragen, gewapend, gedreven, gekend.
Zodat je gezegend zult zijn in alles wat je ontvangt en ontmoet.
Die balans, die wens ik je toe.
Van harte.
Opdat je weer verder op reis zult gaan, naar een onbekende toekomst.
Op een onbekende weg.
In vrijheid, in vreugde, in vertrouwen, in afhankelijkheid.
Niet uit je evenwicht, maar in balans, omdat er over je gewaakt wordt en voor je gezorgd.
Opdat je zult koesteren de gelegenheden, de tijden, de mogelijkheden, de onverwachte kansen.
Opdat je opmerkzaam zult zijn op de bloemen langs de weg, de vreugde-offers en de lichtmomentjes.
Opdat je zult geloven in de beloften die liggen te wachten, verwacht en voorbereid.
Opdat je zult durven incasseren als het tegenzit en over kunt geven, wat je niet kunt veranderen.
Opdat je je eigen verlangen durft erkennen en uit wilt spreken, wilt zingen in een lied.
Opdat je lief zult hebben vanuit het diepst van je hart.
Opdat je zult leven, zult werken, zult ploeteren, zult zoeken, zolang het licht is.
Opdat je tot een zegen zult zijn.
Ja, die balans, dat is pas een zegen voor het nieuwe jaar, voor de rest van je leven.
Gegeven, gesproken, gedeeld, eeuwen geleden, gedragen, verheven.
Verwonderd gehoord, ontvangen, geleefd, vermenigvuldigd.
Bedoeld om te delen, gegeven om te accepteren en te geloven.
Laten wij elkaar maar meer, gemeend en voortdurend blijven zegenen, tot in lengten van dagen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten