laat mij
maar
niet langer
dwalen
in de dorre
doodse dalen
van halen
en al maar
meer
inhalig
vangen
vormen
bouwen
of
voortdurend
rusteloos
jagen en klimmen
naar de steeds
wijkende toppen
van altijd weer
hogere bergen
van ambitie
eer en aanzien
maar
leer mij
maar meer
en meer
los laten
alles wat
haast ongemerkt
steeds bezit
van mij
wil nemen
zodat er
meer
te delen
zal blijven
met minder
bedeelden
maak
mij maar
klaar
om muren
te slechten
met tederheid
blaas mij
maar aan
tot een schamel
vlammetje
warmte
vorm mij
maar om
tot een iel
woordje
dat een leegte
tot vertolken
brengen kan
tot een tergend
traag veertje
dat mee zal
bewegen
in de wind
van verdriet
tot een door
zwaarmoedige
verhalen
geraakte traan
die gedeelde dorst
wil lessen
tot een prille
breekbare vlinder
die valse rust
zou willen
verstoren
transformeer
mijn geneuzel
tot de uiterst
ontvankelijke
stilte van een
luisterend
oor van begrip
ja
maak mij maar
tot een mond
vol tanden
profeet en
tot een luchtig
lichtje
in een vat
gebrokenheid
maar wel
bewogen
bewust
en aangeraakt
door U
vol van
de liefde
en de onvoorstelbare
hoop op Uw
nu nog
onzichtbare
eeuwigheid
Geen opmerkingen:
Een reactie posten