Relatieve tijd

Vanmiddag is het in één keer prijs. Zo maar, totaal onverwacht, een klein kind onder je fiets. In een flits zie je een capuchon voor je rechter trapper en direct raak je haar, met je knie. Gelukkig rij je niet hard en rolt ze niet onder je wiel door.

Tussen de auto's door de straat opgelopen.
Snel afgestapt.
Fiets neergezet.
Kind huilen.
Moeder geschrokken uit de geparkeerde auto gestapt.
Het viel gelukkig allemaal mee, na enkele minuten stopte het huilen.
Alleen haar hoofdje deed nog een beetje zeer.
De moeder al lang blij dat er net geen auto reed ....

Het was in een split-second gebeurd.
Een ondeelbaar ogenblik.
Geen tijd om te schrikken.
Eerder ben je verbouwereerd.
Wat gebeurt er ..?
Het dringt niet eens direct tot je door.
Te onverwacht.


Maar toch ... er gebeurt dan ook iets heel anders.
De tijd lijkt te vertragen.
Voor je gevoel gaat alles in slow-motion.
Dan merk je pas iets van 'relativiteit', tijd die relatief is.

Niet alleen in de zin dat je heel goed op moet letten, dat zoiets zo maar gebeurd kan zijn voor je echt erg in hebt. Maar ook in de zin dat die ene seconde ook telkens weer door je hoofd blijft gaan, zelfs nu het goed afgelopen blijkt te zijn. Het is een film die zich telkens weer afspeelt in je geheugen. Je komt er niet los van.

Een moment ook, waarin twee levens elkaar kruisen, dat zo maar en heel makkelijk desastreuze gevolgen kan hebben. Een bepalend moment. Allesbepalend zelfs.

Maar gelukkig nu niet.
Goddank ...!

Maar ons leven wordt wel regelmatig bepaald door van die momenten. Die onvoorziene gebeurtenissen. Onverwachte ontmoetingen. Zogenaamde toevalligheden. Ze geven richting. Doen van richting veranderen. Zetten je leven op zijn kop. Doen je de adem inhouden.

Alsof we op een kruispunt zijn beland. Even zijn stil gezet. Een keuze moeten maken. Of voor een voldongen feit worden gesteld. Het werpt ons heel erg terug op onszelf. Tijd blijkt zo maar relatief te zijn. Heel veel dingen, zaken en drukdoenerijen blijken ineens overbodig of nutteloos of minder belangrijk te zijn.

Ik heb het al eerder eeuwigheidsmomenten genoemd.
Een tipje van de sluier wordt opgelicht.
Het gordijn gaat even opzij.
De tijd staat even stil, bevriest.
De wereld houdt bij wijze van spreken op met draaien.
Gebeurtenissen griffen zich in je geheugen.

Vanmiddag was zo'n moment.
Huiveringwekkend als je er over na gaat denken, wat er had kunnen gebeuren.